Σχετικά με τις εξελίξεις στα Βαλκάνια

ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ

Η ανακήρυξη της «ανεξαρτησίας» του Κοσόβου είναι αποτέλεσμα της πολιτικής των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ, καθώς και των ανταγωνισμών των αναδυόμενων αστικών τάξεων στην περιοχή. Η βίαιη αλλαγή των συνόρων, με τους αιματηρούς βομβαρδισμούς του ΄99, η ουσιαστική κατοχή του Κοσόβου από 18.000 άνδρες του ΝΑΤΟ και ισχυρή δύναμη ευρω-αστυνομίας, καταλήγει τώρα πια και στη δημιουργία ενός κράτους – προτεκτοράτο, καταλύτη επικίνδυνων εξελίξεων στην περιοχή.
Η εφαρμογή της αμερικανικής πολιτικής για τη δημιουργία ασταθών και ελεγχόμενων κρατιδίων εφαρμόζεται με τον πιο κυνικό τρόπο. Η ΕΕ συνολικά και οι ευρωπαϊκές ιμπεριαλιστικές χώρες έχουν τις δικές τους τεράστιες ευθύνες για τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Χρόνια τώρα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα υποδαυλίζουν κάθε εθνική και θρησκευτική αντιπαράθεση, για να ελέγχουν καλύτερα την περιοχή, για να μοιράσουν τη λεία. Αξιοποιώντας τις μειονότητες και τις υπάρχουσες εθνικές αντιπαραθέσεις, προκαλούν εντάσεις, ενώ ταυτόχρονα επιτίθενται στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, δημιουργώντας στρατιές «φτηνών» εργατών. Η ένταξη των Βαλκανίων συνολικά στην καπιταλιστική αγορά, η δημιουργία των νέων αστικών τάξεων και ο γενικευμένος ανταγωνισμός στο έδαφος της καπιταλιστικής ύφεσης και του πολέμου της ενέργειας, ανάβει το φτίλι στην μπαρουταποθήκη της Ευρώπης. Ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός της εποχής μας σε όλο του το μεγαλείο. Για τους «κάτω» ο εδαφικός κατακερματισμός (αλλά και οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις τύπου ΕΕ),το εθνοτικό μίσος, η ανεργία, η φτώχια και ο θάνατος και για τους «πάνω» η εκμετάλλευση και ο ανταγωνισμός για μεγαλύτερα κέρδη. Η «παγκοσμιοποίηση» και η καπιταλιστική ολοκλήρωση της ΕΕ οδηγούν σε εθνικά και κοινωνικά ρήγματα.
Ο κύκλος αίματος που άνοιξε το 1989 δεν κλείνει και απειλεί να πλημμυρίσει όλα τα Βαλκάνια. Η εύθραυστη και επιβεβλημένη «ειρήνη» από τους μισθοφόρους της νατοϊκής ΚFOR ετοιμάζεται να ξαναδώσει τη θέση της στις πολεμικές αναμετρήσεις.
Όλοι έχουν πάρει τις θέσεις τους για το νέο γύρο,επιδιώκοντας τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη. Οι Αμερικανοί φτιάχνουν τη μεγαλύτερη βάση στο Κόσοβο, για να προστατεύσουν τους αγωγούς και τα συμφέροντα τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μεταφέρει άλλους 1.900 αστυνομικούς , ενώ η Ρωσία αγοράζει ό,τι μπορεί στη Σερβία, για να πλασαριστεί καλύτερα στον ανταγωνισμό. Παράλληλα, οι νεοδημιούργητες αστικές τάξεις τις περιοχής πλουτίζουν για την ώρα με το εμπόριο όπλων, ναρκωτικών και «λευκής σάρκας» (φιλοδοξώντας στη συνέχεια να δραστηριοποιηθούν και σε πιο "νόμιμα" και παραγωγικά πεδία), ενώ οι «παλιές» εφορμούν αυτοτελώς αλλά και συντάσσονται στο πλάι των κυρίαρχων για να αποκομίσουν οφέλη.
Από εδώ και πέρα όλα τα σχέδια και σενάρια, ακόμα και η συνολική -με πόλεμο- αλλαγή των συνόρων, είναι δυνατά. Το μέλλον για τα Βαλκάνια διαγράφεται ζοφερό. Μόνο η ανεξάρτητη αντιιμπεριαλιστική και διεθνιστική πάλη των λαών αποτελεί ελπίδα.
Για να φτάσουμε σε αυτή την κατάσταση έχουν συνεισφέρει με τον «καλύτερο τρόπο» και οι ελληνικές κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, με τη συμμετοχή της Ελλάδας στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και στους νατοϊκούς βομβαρδισμούς. Στηρίζοντας και «προστατεύοντας» τις επενδύσεις των ελλήνων καπιταλιστών στα Βαλκάνια, οι κυβερνήσεις της χώρας στέλνουν εκατοντάδες στρατιώτες στις γειτονικές χώρες, παίρνοντας μέρος σε όλες τις Νατοϊκές πολεμικές αποστολές. Ταυτόχρονα, διαμορφώνουν ολοένα και επιθετικότερη πολιτική απέναντι σε αυτό που θεωρούν οικονομικά και πολιτικά βαλκανική ενδοχώρα, προσθέτοντας νέες αντιθέσεις στα ήδη εύφλεκτα Βαλκάνια.
Στο πλαίσιο αυτό, η δεκαεπτάχρονη αντιπαράθεση για το όνομα της ΠΓΔ της Μακεδονίας εισέρχεται σε νέα φάση με τη «μεσολάβηση» των ΗΠΑ και την εμπλοκή του ΝΑΤΟ, οι οποίοι επιδιώκουν ρόλο επιδιαιτητή για τη συμμόρφωση των βαλκανικών χωρών με τις επιλογές τους. Αρνούμαστε αυτή τη διαδικασία. Καμιά λύση δεν μπορεί να προέλθει από την ιμπεριαλιστική παρέμβαση ή στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ (π.χ. με την άσκηση του περιβόητου βέτο). Δεν ξεχνούμε ότι ο ελληνικός ιμπεριαλισμός ανέδειξε το θέμα του ονόματος της Μακεδονίας στις αρχές της δεκαετίας του ΄90 για να μετατρέψει το μικρό γειτονικό κρατίδιο σε «πίσω αυλή» του, ενώ δεν έλειψαν και τα σχέδια διαμελισμού του. Μετά 15 χρόνια κατάφερε να μετατρέψει την ΠΓΔΜ σε οικονομική αποικία, απέτυχε όμως να επιβάλλει το σύνολο των πολιτικών του όρων. Σήμερα αναζητεί την κατάλληλη φόρμουλα για να κρατήσει την οικονομική λεία και να πετύχει πολιτικά όσα περισσότερα γίνεται, αποδεχόμενη το πλαίσιο της Νέας Τάξης, χωρίς να αποκλείεται το πέρασμα από το «συμβιβασμό» στην «όξυνση», ειδικά στην προσπάθεια εξόδου από την πολιτική κρίση μέσω μιας «εθνικής συστράτευσης». Αρνούμαστε κάθε συναίνεση στην πολιτική ΝΔ – ΠΑΣΟΚ.
Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα και την ΠΓΔΜ δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν. Η κατοχύρωση του απαραβίαστου των συνόρων, η αντίθεση στον εθνικισμό και σε κάθε είδους αλυτρωτική προπαγάνδα, η κοινή πάλη κατά του ιμπεριαλισμού και του πολέμου, η διεθνιστική ταξική αλληλεγγύη και κοινή πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση (και των ελληνικών πολυεθνικών στα Σκόπια), η αναγνώριση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων σε όποια βαλκανική χώρα κι αν βρίσκονται, αποτελούν τη βάση για να αντιμετωπιστεί με άλλο τρόπο και το ζήτημα της ονομασίας.
Το όνομα Μακεδονία δεν είναι ιδιοκτησία κανενός και δεν μπορεί να χρησιμοποιείται εναντίον κανενός άλλου. Μια ονομασία η οποία θα παίρνει υπόψη το σύνολο των εθνικών, πολιτιστικών και άλλων ευαισθησιών, όλων των χωρών του ιστορικού γεωγραφικού χώρου της Μακεδονίας, πέρα από κάθε λογική επιβολής, θα συνέβαλε στη φιλία των λαών.
Οι εργαζόμενοι της ΠΓΔΜ έχουν το δικαίωμα του αυτοκαθαρισμού, στο πλαίσιο του αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό, για την κατάκτηση της κοινωνικής χειραφέτησης. Δεν κλείνουμε, ωστόσο, τα μάτια στην πολιτική της κυρίαρχης, σλαβομακεδονικής κυρίως, αστικής τάξης της ΠΓΔΜ, η οποία τροφοδοτεί μια εθνικιστική αλυτρωτική εκστρατεία σήμερα, βαθαίνοντας την εκμετάλλευση των εργαζομένων στη χώρα της. Είναι ολοένα πιο σφιχτά δεμένη με το άρμα του ιμπεριαλισμού και ειδικά των ΗΠΑ, με κίνδυνο να μετατρέπεται η γειτονική χώρα σε πιόνι του -και άρα σε νάρκη πολεμικών τυχοδιωκτισμών- στα Βαλκάνια και γενικότερα.
Είκοσι χρόνια τώρα επιβεβαιώνεται με τον πιο βίαιο τρόπο ότι η ανατροπή της ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής πολιτικής στα Βαλκάνια είναι μονόδρομος για τους λαούς και τις εθνότητες.
Η συγκρότηση αντιιμπεριαλιστικού αντικαπιταλιστικού κινήματος σε κάθε χώρα που θα παλεύει για την πολιτική ήττα της κυβέρνησής του είναι αναγκαία προϋπόθεση για τη συνολική διεθνική νίκη. Η αποτροπή του πολέμου και της βίας συνδέεται αναγκαστικά με τη δημιουργία ενός νέου διεθνιστικού εργατικού μετώπου, που θα αγκαλιάζει όλες της χώρες της Βαλκανικής, συνδέεται με τη δημιουργία και ύπαρξη μιας άλλης ανεξάρτητης, από τις αστικές τάξεις και κέντρα, αντικαπιταλιστικής ανατρεπτικής Αριστεράς. Η Αριστερά δεν έχει καμιά δουλειά στη διαχείριση των διαπραγματεύσεων και των ανταγωνισμών στο ιμπεριαλιστικό παζάρι. Δεν έχει θέση σε «εθνικούς ρόλους» και σε «συμβούλια πολιτικών αρχηγών».
Η προσπάθεια επαφής και συγκρότησης συλλογικοτήτων σε βαλκανικό επίπεδο, η διαμόρφωση κοινών εργατικών αιτημάτων και στόχων πάλης ενάντια στον πόλεμο και την εκμετάλλευση, μπορεί και πρέπει να ανοίξει διαύλους επικοινωνίας μεταξύ των λαών.
Η «ανεξαρτησία του Κόσοβου» και η αναγνώρισή της από τις ΗΠΑ και το σκληρό πυρήνα της ΕΕ πρέπει να σημάνει ένταση της πάλης των λαών για:
- Να φύγουν οι ιμπεριαλιστικοί στρατοί κατοχής από τα Βαλκάνια.
- Αποχώρηση τώρα των ελληνικών δυνάμεων κατοχής από το Κόσοβο και τα Βαλκάνια.
- Άρνηση συμμετοχής των στρατευμένων στις πολεμικές νατοϊκές αποστολές.
- Έξω η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, έξω το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια.
- Διάλυση των ιμπεριαλιστικών πολεμικών σχηματισμών, ΝΑΤΟ και Ευρωστρατού τώρα.
- Εναντίωση στη Νατοϊκή κατοχή και διεύρυνση, έξω όλες οι αμερικανικές νατοϊκές και ευρωπαϊκές στρατιωτικές βάσεις από τα Βαλκάνια.
- Καμιά νέα ένταξη την ΕΕ, πάλη για αντικαπιταλιστική αποδέσμευση και διάλυση της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης.
- Πάλη ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων σε κάθε χώρα.
- Καμιά ιμπεριαλιστική αλλαγή συνόρων, καμιά αναγνώριση νέων συνόρων, όχι σε πολιτικές εθνοκάθαρσης, το ρατσισμό και την ξενοφοβία.
- Αναγνώριση όλων των μειονοτήτων. Πλήρη πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα στις μειονότητες.
- Καμιά στήριξη στα εθνικά οράματα και τις νέες μεγάλες ιδέες, απ' όπου κι αν προέρχονται.
- Εργατική διεθνιστική ενότητα για ρήξη και ανατροπή της ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής επίθεσης.

ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ
ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Απάντηση στον «βούρκο» της αστικής πολιτικής

ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ

Εργατικό κίνημα ανατροπής και άλλη Αριστερά. Απάντηση στον «βούρκο» της αστικής πολιτικής και στην αντεργατική επίθεση

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

1. Η αμφισβήτηση του κυρίαρχου πολιτικού σκηνικού, η οργή για την αντεργατική κυβερνητική πολιτική και η αγανάκτηση για τη σαπίλα της πρώτης, δεύτερης, τρίτης και τέταρτης εξουσίας (κυβέρνηση, βουλή, δικαιοσύνη και ΜΜΕ) φουντώνουν μέσα στους εργαζόμενους. Διαμορφώνεται μια κρίση εκπροσώπησης και ενσωμάτωσης, με βάθος και δυναμική. Έχουμε μπει σε περίοδο ανακατατάξεων, όξυνσης της ταξικής πάλης και των αντιφάσεων του πολιτικού συστήματος. Οι δύο «μονομάχοι» (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) δείχνουν εξουθενωμένοι. Οι εκλογές δεν έδωσαν την «ισχυρή εντολή για τις μεταρρυθμίσεις» όπως επεδίωκε η άρχουσα τάξη και ο Κ. Καραμανλής. Η κυβέρνηση της ΝΔ είναι πιο αδύναμη, σε σχέση με την πρώτη τετραετία, όχι κυρίως λόγω της κοινοβουλευτικής καχεξίας, αλλά γιατί δεν πείθει η πολιτική της. Η αιτία δεν βρίσκεται στα «όργια» του υπουργείου Πολιτισμού. Το πολιτικό εποικοδόμημα και οι δύο πυλώνες του δικομματισμού κλονίζονται από βαθύτερες κοινωνικές διεργασίες, μεγαλώνει η απόστασή τους από τα πληττόμενα εργατικά και λαϊκά στρώματα και, ιδιαίτερα, από τη νεολαία. Διαμορφώνεται μια ρωγμή στη δυνατότητα ενσωμάτωσης του αστικού δικομματισμού και στην κυριαρχία των συντηρητικών στερεοτύπων. Ο αστικός συνασπισμός εξουσίας αρχίζει να πληρώνει το τίμημα του κοινωνικού πολέμου που έχει εξαπολύσει απέναντι στο λαό. Όλα αυτά, αποτελούν συνέχεια του βασικού στοιχείου της φάσης, δηλαδή της ανερχόμενης τάσης των κοινωνικών αγώνων, όπως εκφράστηκε και στον απεργιακό σεισμό της 12ης Δεκέμβρη, της αυξανόμενης πολιτικής (κυρίως προς τα αριστερά) διαφοροποίησης. Μέσα στο βάλτο της κυρίαρχης πολιτικής, ανθίζουν τα πιο όμορφα λουλούδια της ανατροπής. Η ρωγμή μπορεί να γίνει ρήγμα. Νέες δυνατότητες διαμορφώνονται για την ανάπτυξη νικηφόρων αγώνων, για την αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, της ανατρεπτικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και των δυνάμεων της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης.

2. Λίγους μήνες μετά τις εκλογές και μια πλημμυρίδα σκανδάλων, βρώμικων σχέσεων συναλλαγής, διαφθοράς και εκβιασμών κατακλύζουν το πολιτικό τοπίο. Με απίστευτο κυνισμό διακινούνται εκατομμύρια ευρώ ανάμεσα σε επιχειρηματίες, ΜΜΕ, κράτος και πολιτικό προσωπικό, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι πρέπει να ζήσουν με μισθούς και συντάξεις των 600 ευρώ. Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει βαρύτατες ευθύνες. Αποκαλύπτεται ότι η «σεμνότητα και ταπεινότητα» ήταν το φύλλο συκής για να κρυφτούν οι πιο άθλιες συναλλαγές και κυρίως η αντεργατική επίθεση. Τέσσερα χρόνια μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από τη ΝΔ, οι εργαζόμενοι μετρούν μια σοβαρότατη επιδείνωση της θέσης τους. Συνένοχο είναι το ΠΑΣΟΚ (αυτό το καταλαβαίνουν ήδη οι εργαζόμενοι) και όλος ο αστικός συνασπισμός εξουσίας, που στηρίχθηκε στη νεοφιλελεύθερη συναίνεση του ΄89 και στη δεκαετία του πράσινου αστικού «εκσυγχρονισμού», με τις σημαίες της ΟΝΕ και της ασύδοτης κερδοφορίας του ελληνικού κεφαλαίου. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες -και ειδικά με την κυριαρχία των ιδιωτικών ΜΜΕ- αναπτύχθηκαν οι άμεσες σχέσεις συναλλαγής μεταξύ του πολιτικού προσωπικού και της πραγματικής «πρώτης εξουσίας», του κεφαλαίου. Διαμορφώνεται ένα επιχειρηματικό υπερκράτος, βασισμένο στην ένταση της εκμετάλλευσης, τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό (με πανταχού παρούσες τις χαφιεδοκάμερες), τη γενικευμένη αγοραπωλησία (με συνακόλουθο τη μίζα), την ιμπεριαλιστική τρομοκρατία και την πολιτιστική αποβλάκωση. Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ δεν έχουν να προτείνουν στο λαό ένα θετικό όραμα και η πολιτική τους καταλήγει όλο και περισσότερο σε μια διαχείριση της αντεργατικής επίθεσης, βουλιάζει όλο και περισσότερο στη διαφθορά. Δεν υπάρχει ελπίδα από τους κόλπους τους. Χαρακτηριστικό είναι το γρήγορο ξεφούσκωμα τόσο της «αριστερής στροφής» του Γ. Παπανδρέου, όσο και της δυναμικής αντιπολίτευσης του Β. Βενιζέλου.

3. Η κατάσταση αυτή δεν αποτελεί ελληνική «ιδιομορφία». Σε συνθήκες διεθνούς ύφεσης και των κρισιακών φαινομένων του παγκόσμιου καπιταλισμού που πληθαίνουν απειλητικά, όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ο ανελέητος ανταγωνισμός των πολυεθνικών δημιουργεί μια διεθνή «επιδημία» της σαπίλας (όπως φαίνεται από τις μίζες της Ζίμενς, τα παραδείγματα του Σρέντερ, της Ένρον, του Μπλερ κλπ), οξύνει και τις εσωτερικές αντιθέσεις.

4. Οι βαθύτερες αιτίες βρίσκονται στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας, όπου η ληστεία του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι και η εκμετάλλευση της φύσης αποκτά τεράστιες διαστάσεις και η λογική του «όλα πουλιούνται – όλα αγοράζονται» φτάνει σε ακραία όρια. Το «κράτος – στρατηγείο» της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης καταργεί τις εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις και λειτουργεί σαν μοχλός ανάπτυξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Διαπλέκεται άμεσα με συγκεκριμένα μονοπώλια μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, των Συμπράξεων Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα, των ΚΠΣ, αλλά και των αμαρτωλών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων.

5. Η κυβέρνηση Καραμανλή για να ανακτήσει την εμπιστοσύνη της αστικής τάξης γίνεται πιο επικίνδυνη. Επιδιώκει να περάσει το ασφαλιστικό και τα υπόλοιπα αντιλαϊκά μέτρα (ιδιωτικοποιήσεις στα λιμάνια και αλλού, λιτότητα κλπ), ψήφισε έναν ακόμα πιο καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο, προχωρά στην αντιδραστική θωράκιση του κράτους και της αστικής πολιτικής. Το αστικά μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να κάνει ουσιαστική αντιπολίτευση, ενώ ο Γ. Παπανδρέου πασχίζει να ελέγξει ένα κόμμα που βυθίζεται σε μια όλο και βαθύτερη κρίση πολιτικής, στρατηγικής και φυσιογνωμίας. Στο πλαίσιο του καπιταλισμού της εποχής μας δεν είναι δυνατό να επαναληφθεί το «σοσιαλδημοκρατικό συμβόλαιο». Γι΄ αυτό τα σοσιαλιστικά κόμματα στην Ευρώπη και οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις (με συμμετοχή και δυνάμεων της ευρω-αριστεράς) εφαρμόζουν την ίδια αντιδραστική πολιτική, όπως δείχνουν η συγκυβέρνηση στη Γερμανία και η κατάρρευση της κυβέρνησης Πρόντι.

6. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το κεφάλαιο και τα διάφορα κέντρα εξουσίας αναζητούν και προωθούν πολιτικές αναπροσαρμογές για τη σταθεροποίηση και την ανανέωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Για να ενσωματωθεί η αναπτυσσόμενη αγωνιστική τάση και αριστερή διαμαρτυρία των εργαζομένων. Όλο και περισσότερο το σκηνικό μοιάζει με το ΄89, μόνο που σήμερα το σύστημα δεν έχει μια πολιτική γραμμή ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας. Αν και επιχειρείται συστηματικά η αναβάθμιση του ΛΑΟΣ, κρίσιμο ρόλο για τη σταθεροποίηση του συστήματος θα κληθεί να παίξει η ρεφορμιστική Αριστερά. Κάθε φορά που η κινητικότητα των μαζών αυξάνεται, έρχεται η «ώρα της Αριστεράς» για να συμβάλλει στην ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος. Από εδώ προκύπτουν και οι πολύμορφες πιέσεις για τη διεκδίκηση κάποιου «αυξημένου, υπεύθυνου» και δήθεν «πολιτικού ρόλου της Αριστεράς», για «εναλλακτική κυβερνητική πρόταση», για «Αριστερά της εξουσίας και όχι μόνο της διαμαρτυρίας» κ.ο.κ.

7. Το βασικό ερώτημα είναι αν το συγκεκριμένο πολιτικό σκηνικό θα αναπλαστεί ή θα ανατραπεί. Η Αριστερά θα παίξει σταθεροποιητικό ή ανατρεπτικό ρόλο σε αυτή την περίοδο; Άρα για ποια Αριστερά μιλάμε; Αριστερά της διαχείρισης, της κυβερνητικής συμμετοχής, της εναλλακτικής λύσης εντός του συστήματος, ενός νέου πιο δεξιόστροφου ΄89 ή Αριστερά της ανατροπής, των νικηφόρων αγώνων, της μαχητικής εργατικής αντιπολίτευσης, της πλήρους ανεξαρτησίας και αντιπαλότητας σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και της επαναστατικής διεξόδου; Αριστερά των εκλογικών ποσοστών και της κοινοβουλευτικής διαμαρτυρίας ή της ταξικής πάλης και του μαζικού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα για απόκρουση και ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης; Αριστερά που θα παλεύει για την «κάθαρση» των σάπιων θεσμών του καπιταλιστικού συστήματος ή που θα οξύνει την κρίση του πολιτικού σκηνικού, θα φέρνει επιτυχίες και βελτιώσεις στη ζωή των εργαζομένων με το Αντικαπιταλιστικό Εργατικό Μέτωπο, από τη σκοπιά της αντικαπιταλιστικής επανάστασης, της εργατικής δημοκρατίας και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης;

8. Απέναντι στις νέες αυτές προκλήσεις και δυνατότητες η ρεφορμιστική Αριστερά αναδεικνύεται ανεπαρκής. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρεμβαίνει από τη σκοπιά του πλασαρίσματος στις επερχόμενες πολιτικές διεργασίες. Δεν θέτει θέμα ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής, πολύ περισσότερο του καπιταλισμού, αλλά των κοινοβουλευτικών συσχετισμών. Ο σοσιαλδημοκρατικός ορίζοντας, με τις ουτοπικές λογικές του εκδημοκρατισμού της ΕΕ και των «ανθρώπων πάνω από τα κέρδη», δεν κρύβεται. Έτσι, δεν ξαφνιάζει η ένταξη του ΠΑΣΟΚ στη «δημοκρατική αντιπολίτευση» και η επιμονή για ανοίγματα στο «σοσιαλιστικό χώρο», που επαναφέρουν νέα κεντροαριστερά σενάρια, έστω και με «πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ». Το ΚΚΕ αρνείται μια γραμμή μαχητικής εργατικής αντιπολίτευσης, δεν θέτει σαν πολιτικό στόχο της πάλης του κινήματος την ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ στα βασικά της μέτωπα και συνολικά. Υποβαθμίζει επικίνδυνα το ρόλο της κυβέρνησης Καραμανλή σαν βασικού οργάνου της επίθεσης (στο όνομα των δικομματικών ευθυνών), δεν προωθεί την αναγκαία ταξική ενότητα στη βάση των εργαζομένων. Η «λαϊκή εξουσία – οικονομία» που προβάλλει, δεν εμπνέει καθώς βρίσκεται με το ένα πόδι στον παλιό καπιταλισμό του κράτους πρόνοιας και με το άλλο στον παλιό «σοσιαλισμό» του Μπρέζνιεφ.

9. Το Νέο Αριστερό Ρεύμα και η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση θεωρούν ότι αναπτύσσονται νέες αναβαθμισμένες δυνατότητες για νικηφόρους αγώνες. Σήμερα, το κρίσιμο είναι η εισβολή του εργατικού κινήματος στο προσκήνιο, για να χαλάσει τα σχέδια των κρατούντων. Στο καυτό έδαφος της ταξικής πάλης και της πολιτικής ρευστότητας, τα άμεσα καθήκοντα της επαναστατικής Αριστεράς είναι:

* να αναπτυχθούν νικηφόροι αγώνες, ένα κοινωνικό- πολιτικό ρεύμα εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης, αντίστασης και ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής, που θα μπορέσει να αποκρούσει μέτρα, να πετύχει υλικές κατακτήσεις υπέρ των εργαζομένων και να διαμορφώσει συνθήκες για μια συνολική αντεπίθεση του εργατικού κινήματος.
* να βαθύνει το ρήγμα με την αντιδραστική κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία πρέπει να πέσει από τα κάτω και από τα αριστερά, αλλά και συνολικά με τον αστικό συνασπισμό εξουσίας (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, ΕΕ, κεφάλαιο, αστικά ΜΜΕ). Να μην κλείσει ή ενσωματωθεί αυτό το ρήγμα στα πλαίσια των «δημοκρατικών δυνάμεων» με το δήθεν αναγεννημένο ΠΑΣΟΚ και των κυβερνητικών – κοινοβουλευτικών λύσεων της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Για μια άλλη Αριστερά της ανατροπής, για να ανοίξει ο δρόμος για τον ανεξάρτητο πόλο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς.
* να γίνουν σοβαρά βήματα στην ανάπτυξη ενός πολιτικού κινήματος της εργατικής τάξης, μιας νέας ταξικής ενότητας των εργαζόμενων, για τις σύγχρονες ανάγκες και δικαιώματα, ενάντια στους πυλώνες της κυρίαρχης πολιτικής, για την υπέρβαση των θέσεων και της πρακτικής του υποταγμένου συνδικαλισμού ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, από θέσεις ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος.

10. Το ΝΑΡ καλεί σε αγωνιστική κινητοποίηση όλους τους εργαζόμενους. Αντί για άβουλοι τηλεθεατές της σαπίλας τους, όπως μας θέλουν, διαλέγουμε το δρόμο του αγώνα, για μια νέα ταξική αγωνιστική ενότητα για τα δικαιώματά μας. Όλοι μαζικά στην απεργία της 13ης Φλεβάρη, νίκη στον αγώνα των λιμενεργατών και όλων των αγωνιζόμενων κλάδων. Ενισχύστε τη δυναμική του ανεξάρτητου ταξικού συντονισμού, πέρα από τον συνδικαλισμό της ήττας. Πολιτικοποίηση του αγώνα, αποφασιστική κλιμάκωση μετά τις 13 Φλεβάρη για να ανατραπεί η επίθεση, ο κυβερνητικός αυταρχισμός, η κρατική καταστολή και προβοκάτσια. Καλεί όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς σε κοινή δράση, στη βάση αρχών, για να αναπτυχθεί το εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα, για νικηφόρους αγώνες, πέρα και ενάντια στον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, υπερβαίνοντας τις αδιέξοδες πρακτικές διαμαρτυρίας τύπου ΠΑΜΕ. Καλεί τις δυνάμεις, τις συλλογικότητες και τους πρωτοπόρους αγωνιστές της εκτός των τειχών Αριστεράς σε μια αναβαθμισμένη πολιτικά κοινή δράση, για να ανοίξει ο δρόμος για την αντικαπιταλιστική Αριστερά που απαιτεί η εποχή μας.

Η πρωτοβουλία του ΜΕΡΑ για ένα κύκλο εκδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα το επόμενο διάστημα, για την προώθηση της πολιτικής του αναβάθμισης, της ενίσχυσης της οργάνωσης και της συμμετοχής των πρωτοπόρων αγωνιστών που το στηρίζουν, αποτελεί το έναυσμα να ξανανοίξει με καινούργια ορμή η συζήτηση για τον πόλο της άλλης Αριστεράς, για την επαναστατική Αριστερά των «σεισμών που μέλλονται για νά ‘ρθουν» και του καθημερινού αγώνα για την απελευθέρωση της εργασίας.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ ΜΑΧΟΜΕΝΟΥ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥ ΖΗΣΗ ΚΛΕΙΣΙΑΡΗ
ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΞΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Tο ΜΕΡΑ καταγγέλει τη σύλληψη του μαχόμενου δικηγόρου Ζήση Κλεισιάρη, πρώην μέλους του ΔΣ του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, την Τρίτη 19 Φλεβάρη.

Αφρομή για τη σύλληψη στάθηκε η κινητοποίηση της Εναλλακτικής Πρωτοβουλίας Δικηγόρων που αφαίρεσε την παράνομη κάμερα από τα διοικητικά δικαστήρια της Θεσσαλονίκης. Εκεί έγινε η σύλληψη 1,5 ώρα μετά την κινητοποίηση (!), γεγονός που δείχνει ότι είχε στοχοποιηθεί. Έτσι διώκεται ένα κοινωνικός αγωνιστής, ενώ έχει βουήξει ο τόπος για την υπόθεση Ζήμενς και το σκάνδαλο που είχε ως αποτέλεσμα την εγκατάσταση συστημάτων παρακολούθησης που παραβιάζουν στοιχειώδη δημκρατικά δικαιώματα.



Ο Ζ. Κλεισιάρης –μέλος της Εναλλακτικής Πρωτοβουλίας Δικηγόρων Θεσσαλονίκης και του ΜΕΡΑ– διώκεται από την κυβέρνηση λόγω της στάσης του, της συμμετοχής του στους μαζικούς αγώνες για τα κοινωνικά δικαιώματα και τις δημοκρατικές ελευθερίες, αλλά και για την υπεράσπιση που πρόσφερε σε μια σειρά από κοινωνικούς αγωνιστές που δικάστηκαν για τη δράση τους ενάντια στις πολιτικές ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ.

Δεν είναι τυχαίο ότι τις προηγούμενες μέρες ότι “άγνωστοι” διέρρηξαν το γραφείο της δικηγόρου Αντωνίας Λεγάκη που ήταν ανάμεσα στους συνηγόρους υπεράσπισης των 49 νέων που συνέλαβε η αστυνομία στις 8 Μάρτη 2007 μετά από πανελλαδικό φοιτητικό συλλαλητήριο. Ο συνδικαλιστής στο αεροδρόμιο ΕΛ. Βενιζέλος Νίκος Γουρλάς που πρωτοστατεί στο συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων Αττικής, βρέθηκε θύμα εκφοβιστικού ελέγχου από την αστυνομία. Μια σειρά από εκρήξεις και διαρρήξεις στην Αθήνα έχουν στόχο αγωνιζόμενα σωματεία και δημοτικές κινήσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Την ώρα που ήρθε στο προσκήνιο όλη η βρόμα και η δυσωδία του συμπλέγματος επίσημης πολιτικής-επιχειρηματικών συμφερόντων-ΜΜΕ, η κυβέρνηση νομίζει ότι βάζοντας στο στόχαστρο τους κοινωνικούς αγωνιστές θα αποφύγει την αναμέτρηση με το λαϊκό παράγοντα. Είναι γελασμένη. Ο εκφοβισμός δε θα περάσει. Η ΝΔ δεν μπορεί να ελπίζει σε καμιά υποχώρηση. Ο αγώνας για την αντίσταση και την ανατροπή της πολιτικής της θα συνεχιστεί.


Μέτωπο Ριζοσπαστικής Αριστεράς

ΑΠΕΡΓΙΑ!

«Παγώστε τους» με μαζική απεργία στις 13 Φλεβάρη

Όλα τα εργοστάσια, οι επιχειρήσεις, οι υπηρεσίες, δημόσιες και ιδιωτικές, τα γραφεία, τα σχολεία και οι σχολές πρέπει να κλείσουν την ΤΕΤΑΡΤΗ 13 Φεβρουαρίου. Να νεκρώσει η χώρα. Να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για όσο το δυνατό μεγαλύτερα ποσοστά συμμετοχής. Να κατέβουμε όσο το δυνατό περισσότεροι στις συγκεντρώσεις των συνδικάτων. Νη μην περάσει το σκόπιμο, από τα ΜΜΕ, μέχρι τώρα πνίξιμο της πανεργατικής απεργίας στα απόνερα της ζαχοπουλιάδας και των σκανδάλων.

Αναπαλαίωση του πολιτικού συστήματος ή ρήξη και αλλαγή των συσχετισμών σε όφελος των εργαζομένων;

Τέσσερεις μήνες μετά τις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές που αποκάλυψαν σ’ ένα βαθμό τη φθορά του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, αλλά και λίγο καιρό μετά τo μεγαλειώδες απεργιακό ξέσπασμα των εργαζόμενων κατά των αντιασφαλιστικών σχεδίων της κυβέρνησης στις 12 του Δεκέμβρη, βαθιά φαινόμενα σήψης, φθοράς και εξαχρείωσης του αστικού πολιτικού κόσμου έρχονται στην επιφάνεια. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση, εκδότες και καναλάρχες, πληρωμένοι ‘συνδικαλιστές’ και δικαστές, επιχειρηματίες-αφέντες, ένας απίστευτος οχετός, με συναλλαγές δισεκατομμυρίων ευρώ, την ώρα που η φτώχια μεγαλώνει, που προσπαθούν να μας πείσουν να δεχτούμε τις αυξήσεις των 20 και τις συντάξει των 300 ευρώ, σαν αναπόφευκτες.

Η υποταγή των πάντων στο κεφάλαιο και το κέρδος έφερε φτώχια, ανασφαλή και μαύρη εργασία, και μαζί, αυτήν την ατέλειωτη σειρά των παράνομων και των ‘νόμιμων’ σκανδάλων και συναλλαγών της πολιτικής εξουσίας με τους επιχειρηματίες και τους τραπεζίτες. Η ‘απελευθέρωση της αγοράς’ στα ΜΜΕ, δημιούργησε αυτό το τρομακτικό μιντιακό υπερκράτος που καταβροχθίζει τα πάντα. Όλη η νεοφιλελεύθερη απάτη στέκεται σήμερα μπροστά μας γυμνή. Οι ‘ανθρωπιστικές εκστρατείες και η ‘παγκοσμιοποίηση’ έφεραν τις εγκληματικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεων και τα Γκουαντανάμο. Η ΟΝΕ και η ΕΕ την ατέλειωτη λιτότητα των προγραμμάτων σύγκλισης, την επιβολή των ελαστικών σχέσεων (Πράσινη Βίβλος), την αντιδραστική μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση (Μπολώνια) το ξεκλήρισμα των μικρών και μεσαίων αγροτών (ΚΑΠ).

Η μεγάλη αναταραχή στα διεθνή χρηματιστήρια και ο κίνδυνος ύφεσης όχι μόνο για την αμερικάνικη αλλά και για την παγκόσμια οικονομία, δείχνουν ότι όλα τα φαινόμενα αυτά θα ενταθούν. Η χρεοκοπία του καπιταλιστικού μονόδρομου είναι σήμερα πιο καθαρή από ποτέ.

ΝΔ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΔΡΟΜΟ.

Η Κυβέρνηση εντείνει τις αντιλαϊκές της επιθέσεις προσπαθώντας έτσι να πείσει για την αποτελεσματικότητά της στην ‘απαρέγκλιτη’ εξυπηρέτηση των αναγκών του κεφαλαίου και των ‘δεσμεύσεων’ στην Ε.ΕΣτο ΠΑΣΟΚ έχει ολοκληρωθεί η νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη, πράγμα που βρίσκεται στην βάση της βαθιάς κρίσης πολιτικής και φυσιογνωμίας του.. Ούτε οι δήθεν ‘δυναμική αντιπολίτευση’ και οι προτάσεις για «κεντροαριστερές λύσεις» σε συνεργασία με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ούτε αντιπολιτεύσεις όσων στήριζαν για δεκαετίες αυτήν την πολιτική, και μάλιστα με τις πλάτες συγκεκριμένων εκδοτικών συγκροτημάτων, πείθουν κανέναν.

Για όλους αυτούς τους λόγους, ενισχύεται η απέχθεια και η αποστοίχιση πολύ πλατιών τμημάτων των εργαζόμενων από τις κυρίαρχες αστικές δυνάμεις. Όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι ο μονόδρομος της αγοράς, των ιδιωτικοποιήσεων, του κέρδους και της ΕΕ, μας βγάζει κατευθείαν πάνω στον τοίχο μιας νέας ακόμα μεγαλύτερης όξυνσης όλων των κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων των εργαζόμενων. Οι θετικές αγωνιστικές και πολιτικές αναζητήσεις των εργαζόμενων και της νεολαίας κλιμακώνονται και όλο και μεγαλύτερα τμήματα της βάσης των αστικών κομμάτων, κυρίως του ΠΑΣΟΚ, αναζητούν προς τ’ αριστερά.

ΑΝΑΤΡΟΠΗ Η ΑΝΑΠΑΛΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ;

Ωστόσο το ερώτημα που προκύπτει για τον κάθε εργαζόμενο και νέο που κατανοεί ότι καμιά λύση δεν υπάρχει με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είναι αν οι αναζητήσεις αυτές θα συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός ρεύματος σύγκρουσης και ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής, για την υπεράσπιση και διεύρυνση κατακτήσεων και δικαιωμάτων – για την αναγέννηση της προοπτικής και των ιδεών της κοινωνικής απελευθέρωσης - η αν θα οδηγηθούν και πάλι στον αποπροσανατολισμό, την ήττα και την ενσωμάτωση στις κάθε είδους ‘εναλλακτικές λύσεις’ φτιασιδώματος του σημερινού πολιτικού συστήματος.

Δυστυχώς τόσο η πολιτική των ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΚΚΕ δεν συμβάλλουν στην παραπάνω κατεύθυνση. Ο ΣΥΝ αναζητά ‘εναλλακτικές’, ‘αντιδεξιές λύσεις’, μια νέα κυβερνητική προοπτική , που αντικειμενικά δεν θα συμβάλλει, παρά στη συγκάλυψη των αντιλαϊκών επιδιώξεων του συστήματος, όπως έχει αποδειχθεί με όλες τις «κεντροαριστερές λύσεις», όπου και αν εφαρμόστηκαν. Απευθύνεται στο ΠΑΣΟΚ για πολιτική συμμαχία, νεκρανασταίνοντας τις πάλαι ποτέ δημοκρατικές δυνάμεις. Μένει εγκλωβισμένος στην πολιτική της ΕΕ. Το ΚΚΕ ενώ δηλώνει αντιτίθετο στην αντιδραστική αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος, υποβαθμίζει επικίνδυνα τον ρόλο και τις ευθύνες της κυβέρνησης της ΝΔ στην παρούσα κρίση, κάνοντας βασικά λόγο για τις ευθύνες των ΜΜΕ. Ενώ μιλάει ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική, στην πράξη αποφεύγει κάθε πραγματική σύγκρουση μαζί της, όπως έδειξε και η στάση του στους περσινούς μεγάλους αγώνες (εκπαίδευση), και η περισσότερο ‘συμβολική’, παρά πραγματική συμμετοχή του στους αγώνες γενικά. Ενώ αντιπαρατίθεται στα λόγια με τον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, υπονομεύει την ευρύτερη δυνατή ταξική και αγωνιστική ενότητα των εργαζόμενων για νικηφόρους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, καλώντας απλά στη… ενίσχυση του ΠΑΜΕ.

Πρόκειται για δύο εξίσου αδιέξοδες λογικές που, αν επικρατήσουν, δεν θάχουν άλλο αποτέλεσμα απ’ το να στρώσουν και πάλι το δρόμο της ενσωμάτωσης και μιας νέας πολύμορφης επίθεσης κατά των εργαζόμενων και της νεολαίας όπως το «βρώμικο 89» για το οποίο ποτέ δεν έκαναν την αυτοκριτική τους ούτε ο ΣΥΝ ούτε το ΚΚΕ.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΟΠΟΥ ΚΙ΄ ΑΝ ΤΟ ΑΚΟΥΜΠΗΣΕΙΣ ΒΡΩΜΑΕΙ…
ΔΕΝ ΔΙΟΡΘΩΝΕΤΑΙ – ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ!

Για το ΜΕΡΑ κρίσιμο ζήτημα είναι οι εργαζόμενοι γενικά, αλλά και το ρεύμα της αποστοίχισης από τις αστικές δυνάμειςειικότερα να αναπτυχθεί, να δυναμώσει τους πολιτικούς του στόχους, να οργανωθεί, δυναμώνοντας την αναμέτρησή του με την αντιλαϊκή πολιτική. Για αυτό το ΜΕ.Ρ.Α. καλεί.

* στην ανάπτυξη ενός μαζικού πολιτικού κινήματος, των εργαζόμενων, της νεολαίας, όλων των καταπιεζόμενων και εκμεταλλευόμενων στρωμάτων, για να δημιουργηθούν πραγματικά ρήγματα στο κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό, να ηττηθεί η αντιλαϊκή πολιτική και να ανατραπεί η ίδια η κυβέρνηση, για την υπεράσπιση και διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών και δικαιωμάτων των εργαζόμενων, ενάντια στα σχέδια του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ιμπεριαλισμού.
* Στο δυνάμωμα της πολιτικής πάλης των εργαζόμενων κατά του πολιτικού συστήματος συνολικά και τις εναλλακτικές του λύσεις. Στην κυβέρνηση της ΝΔ και τα αντιδραστικά της σχέδια. Στο ΠΑΣΟΚ και τα δύο βασικά του ρεύματα που κινούνται στην ίδια νεοφιλελεύθερη τροχιά. Στα αποπροσανατολιστικά κεντροαριστερά σενάρια Στις ακροδεξιές επιδιώξεις του εθνικιστικού και ρατσιστικού ΛΑ.Ο.Σ.
* Ενός εργατικού κινήματος που θα διέπεται από μια λογική αγωνιστικής ταξικής ενότητας στη βάση των εργαζόμενων. Που θα υπερασπίζεται μαχητικά τα σύγχρονα δικαιώματα και τις ανάγκες τους, με στόχους ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, την ΕΕ, αλλά και τον πόλεμο, την καταστολή κ. λ. π. Που θα διαχωρίζεται με σαφήνεια την υποταγμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, προωθώντας εκείνες τις αγωνιστικές διαδικασίες και πρακτικές που τον υπερβαίνουν έμπρακτα. Σε αυτήν την βάση θα συμβάλλουμε στη ανάπτυξη της κοινής δράσης και με τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς και της λαϊκής - εργατικής βάσης του ΠΑΣΟΚ.

Η σημερινή μας πάλη βλέπει περισσότερο από ποτέ, έξω από το σημερινό σύστημα στην κατεύθυνση της αντικαπιταλιστικής επανάστασης, της συντριβής των γραφειοκρατικών καταπιεστικών μηχανισμών της άρχουσας τάξης, της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, του ελέγχου και της δημοκρατίας των εργαζόμενων, της εργατικής εξουσίας, για να ανοίξει ο δρόμος της διεθνιστικής σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής απελευθέρωσης.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση το ΜΕΡΑ για να συμβάλλει ουσιαστικά στο λαϊκό κίνημα, προετοιμάζει την Πανελλαδική του Συνέλευση για τα τέλη του Φλεβάρη

* Για την πολιτική και οργανωτική του αναβάθμιση και το πλατύτερο δυνατό άνοιγμά του στους αγωνιστές
* Για την συμβολή του στους αγώνες που εξελίσσονται.
* Για ακόμα πιο συστηματικές πρωτοβουλίες διαλόγου και κοινής δράσης των δυνάμεων της «εκτός των τειχών Αριστεράς» και του ανένταχτου αντικαπιταλιστικού δυναμικού για την πραγματοποίηση ώριμων και σταθερών βημάτων στην κατεύθυνση του πόλου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.