Απόφαση του συντονιστικού του ΜΕΡΑ

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΙΟ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΠΑΡΑ ΠΟΤΕ

* ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΟΥ ΜΕ.Ρ.Α.
* ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ



Κανείς δεν μπορεί πια να την αρνηθεί, η να την ξορκίσει – η βαθιά δομική κρίση του σύγχρονου καπιταλισμού είναι εδώ. Οι εργαζόμενοι και οι λαοί στον κόσμο και τη χώρα μας, στο στόχαστρο μιας διαρκώς κλιμακούμενης επίθεσης, αναζητούν αγωνιστικές διεξόδους για να υπερασπίσουν τις καταχτήσεις και τις ελευθερίες τους, την ίδια τη ζωή στον πλανήτη που απειλείται από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και την περιβαλλοντική καταστροφή. Βλέπουν να καταρρέουν ο ένας μετά τον άλλο όλοι οι μύθοι της σύγχρονης κοινωνίας της εκμετάλλευσης : για το «τέλος της ιστορίας», για την θαυματουργή «αυτορρύθμιση των αγορών», για την διαρκή «ευημερία και δημοκρατία», που θάφερναν δήθεν μαζί τους η «άϋλη οικονομία» της «μεταβιομηχανικής εποχής» και η περιβόητη «παγκοσμιοποίηση»

ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Η κρίση αυτή που εκδηλώθηκε με το σκάσιμο της «φούσκας» των αμερικάνικων στεγαστικών δανείων και του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Αποτελεί αντίθετα έκφραση της ολοκληρωτικής χρεοκοπίας των «νεοφιλελεύθερων» δογμάτων με τα οποία επιδιώχτηκε η αναχαίτιση της οικονομικής στασιμότητας και της κρίσης της δεκαετίας του 70 όπου είχε οδηγήσει ο «κεϋνσιανισμός» της προηγούμενης περιόδου.

Χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής που με αφετηρία τις ΗΠΑ εφαρμόστηκε σε όλο τον αναπτυγμένο καπιταλισμό ήταν και είναι: η υποταγή των πάντων στην «ελευθερία των αγορών», η συστηματική κατεδάφιση των όποιων στοιχείων «κοινωνικού κράτους», οι διαρκείς φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας», η πολύμορφη συμπίεση των εισοδημάτων των εργαζόμενων, η παράταση της εργάσιμης μέρας, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, η κατεδάφιση των ασφαλιστικών συστημάτων, η μεταφορά βασικών παραγωγικών μονάδων σε χώρες χαμηλότερων μεροκάματων, αλλά και οι τεράστιες στρατιωτικές δαπάνες με την κήρυξη ενός μακρόχρονου «προληπτικού» στην αρχή, «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» στη συνέχεια, για τη διασφάλιση και επέκταση του ελέγχου σε πρώτες ύλες, αγορές και σφαίρες επιρροής για την βίαιη επιβολή της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και της ηγεμονίας των ΗΠΑ.

Αποτέλεσμα όλων αυτών μια κολοσσιαία αύξηση της εκμετάλλευσης, που εκτίνασσε αρχικά τα κέρδη του πάνω απ’ τα επίπεδα της δεκαετίας του 60, συρρικνώνοντας ταυτόχρονα το μερίδιο της εργασίας στο χαμηλότερο σημείο από το 1947 τόσο στις ΗΠΑ, όσο και διεθνώς με τη σχέση του πλουσιότερου 20% προς το φτωχότερο τμήμα τους πληθυσμού της γης από 1 προς 30 που ήταν το 1960 να ξεπερνάει το 1 προς 80 στα τέλη του 20ου αιώνα.

Παράλληλα το σημερινό συνολικό χρέος των ΗΠΑ λόγω ευνοϊκών για το κεφάλαιο μέτρων, εμπορικών ελλειμμάτων και στρατιωτικών δαπανών, έφτανε στα 65,9 τρις δολάρια ξεπερνώντας το 500% του αμερικάνικου ΑΕΠ.

Οι τεράστιοι όγκοι κεφαλαίου που συγκεντρώνονται, λόγω της εκτίναξης της εκμετάλλευσης, στην σφαίρα της κυκλοφορίας, δημιουργούν μια τρομακτική υπερσυσσώρευση στα χρηματιστήρια, των οποίων η αξία υπολογίζεται σήμερα γύρω στα 400 τρις, δολάρια και είναι μεγαλύτερη κατά 8 φορές απ’ το παγκόσμιο ΑΕΠ. Η μη αποπληρωμή δανείων των ενυπόθηκων δανείων στις ΗΠΑ, έδωσε το έναυσμα για να εκδηλωθούν όλες αυτές οι τρομακτικές αντιθέσεις. Η ‘ελευθερία των αγορών’, η δυνατότητα του χρηματιστικού κεφαλαίου να κινείται ανεμπόδιστα, (πράγμα που, σύμφωνα με την ‘μοναδική σκέψη, θα έφερνε την ‘ορθολογική κατανομή των πόρων’) διάχυσε γρήγορα την κρίση σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια αναζητώντας νέες πηγές κερδοφορίας, σπρώχνουν προς τα νέα δυσθεώρητα ύψη την τιμή του πετρελαίου και των τροφίμων, και απειλούν σήμερα με μια γενικευμένη ύφεση τον αναπτυγμένο καπιταλισμό αλλά και με το θάνατο απ’ την πείνα τους λαούς του τρίτου κόσμου.

Ταυτόχρονα, η παρούσα κρίση δεν είναι μόνο οικονομική. Δεν πηγάζει, απλά και μόνο από τις αντιφάσεις του καπιταλισμού στην ‘οικονομία’. Το κεφάλαιο μετατρέποντας, εκτός από τον άνθρωπο, και τον χώρο και την φύση σε προϊόν εκμετάλλευσης. Η πολύπλευρη περιβαλλοντική καταστροφή, η σπάνη των πρώτων υλών, (έλλειψη νερού, η καταστροφή του εδάφους κλπ), η κρίση των πόλεων, δεν συμβάλλουν απλά στην άνοδο ‘άνοδο των τιμών’, αλλά απειλούν όλο και πιο γοργά όλους τους όρους αναπαραγωγής μιας πολιτισμένης κοινωνίας.

Σ’ αυτό το πλαίσιο ο ιμπεριαλιστικός συνασπισμός των χωρών της Ε.Ε με τη συνθήκη του Μάαστριχτ, το Σύμφωνο Σταθερότητας, την ΟΝΕ και το ευρώ προσπαθεί να απαλλαγεί από τα τελευταία υπολείμματα του «ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου» που είχε επιβάλλει το ισχυρό εργατικό κίνημα της Ευρώπης, προχωρώντας σε ένα νέο γύρο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, με την ιδιωτικοποίηση - κατεδάφιση των κοινωνικών υπηρεσιών, πλήρης αμερικανοποίηση – ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Η επίθεση αυτή κλιμακώνεται σήμερα στο πεδίο της εργασίας και της οικονομίας με τη «στρατηγική της Λισαβόνας», στο πολιτικό – θεσμικό με τους αλλεπάλληλους ευρωτρομονόμους, και το Σένγκεν, αναπτύσσεται παραπέρα με την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) και τον ευρωστρατό, με τον Κοινό Ευρωπαϊκό Χώρο και την Μπολόνια για την ολοκληρωτική παράδοση της εκπαίδευσης στις επιδιώξεις των επιχειρήσεων, με τα διάφορα κύματα της ΚΑΠ που οδηγούν στο ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς και οξύνουν διάφορες πλευρές του διατροφικού ζητήματος, με την πολιτική των διευρύνσεων και της υποταγής των πιο αδύνατων οικονομικά περιοχών της Ευρώπης από τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Τα μέτρα αυτά όχι μόνο δεν θωράκισαν την ΕΕ αλλά αντίθετα άνοιξαν το δρόμο για να συρθεί και αυτή στη δίνη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Τα παραπάνω κάνουν όλο και πιο κατανοητή την αλήθεια ότι αυτή η Ευρώπη του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου δεν διορθώνεται αλλά ανατρέπεται, μέσα απ’ τους αγώνες για διεκδίκηση και διεύρυνση κατακτήσεων και δικαιωμάτων, για να μην εφαρμοστούν οι βασικές οδηγίες και επιλογές της ΕΕ, μέχρι την οριστική ρήξη και αποδέσμευση απ’ αυτήν, στην προοπτική κοινών διεθνιστικών αγώνων των λαών για τη διάλυσή της και για μιας άλλη σοσιαλιστική διεθνοποίηση ενοποίηση στην περιοχή μας στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο.

Ταυτόχρονα παρά τις αποτυχίες και τις ήττες τους σε διάφορα σημεία του πλανήτη από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, μέχρι τη Λ. Αμερική και την Ασία οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με επίκεφαλής τις ΗΠΑ, σχεδιάζουν και πάλι πολεμικές τυχοδιωκτικές περιπέτειες. Με την ανακατανομή σφαιρών επιρροής, την επαναχάραξη των συνόρων, την καλλιέργεια του εθνικισμού και τη δημιουργία προτεκτοράτων στα Βαλκάνια. Με τα σχέδια ενός νέου πολέμου κατά του Ιράν που θα μπορούσε να σημάνει τον όλεθρο για όλη τη Μ. Ανατολή και την περιοχή της Αν. Μεσογείου με ανυπολόγιστες στρατιωτικοπολιτικές και οικονομικές συνέπειες για όλο τον πλανήτη. Ακόμα περισσότερο σήμερα μετά την επίθεση του αμερικανόδουλου καθεστώτος Σακασβίλι της Γεωργίας, κατά της Οσετίας και την ανταπάντηση της Ρωσίας με την εισβολή της στη Γεωργία και τα σχέδια απόσχισης της Οσετίας και της Αμπχαζίας, ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός επεκτείνεται πέρα από τις περιφερειακές αναμετρήσεις και τείνει να πάρει ένα κεντρικό χαρακτήρα αναμέτρησης ανάμεσα στη Ρωσία και τις ΗΠΑ, με αντικείμενο τον έλεγχο των δρόμων του πετρελαίου, την επιρροή στην Ευρώπη. την ηγεμονία σε ολόκληρη την περιοχή. Αυτούς τους στόχους εξυπηρετεί η εγκατάσταση της αντι - πυραυλικής τους Ασπίδας ενάντια στη θέληση των λαών της Κεντρικής Ευρώπης καθώς και η οξυνόμενη αντιπαράθεση ανάμεσα στον αμερικάνικο και το ρώσικο πολεμικό στόλο στη Μαύρη Θάλασσα. Για όλους αυτούς τους λόγους γίνεται σήμερα πιο αναγκαία παρά ποτέ η αξιοποίηση της αντιφατικής αλλά πραγματικής ανάπτυξης των κινημάτων, η καταγγελία του εθνικισμού αλλά και η πάλη κατά της παραβίασης των δικαιωμάτων των λαών, η κλιμάκωση των αντιιμπεριαλιστικών αγώνων και η καταγγελία των φιλοπόλεμων ενεργειών των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, η διεθνιστική αλληλεγγύη των λαών.

Η παταγώδης διάψευση της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής, οι εντεινόμενες εργατικές αντιστάσεις και τα κοινωνικά ξεσπάσματα σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες (χαρακτηριστικά το ΟΧΙ των λαών της Γαλλίας και της Ολλανδίας στο Ευρωσύνταγμα, και η απόρριψη της αντιδραστικής Ευρωσυνθήκης απ’ το λαό της Ιρλανδίας), δείχνουν να ξεπερνιέται σταδιακά το μούδιασμα και ο αποπροσανατολισμός που είχαν προκαλέσει ο εκφυλισμός του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και οι θριαμβολογίες για το «τέλος της ιστορίας». Οι εργαζόμενοι αναζητούν και πάλι την ταξική και αγωνιστική τους ενότητα για την απόκρουση των επιθέσεων του κεφαλαίου. Η σύγκλιση δεξιάς και σοσιαλδημοκρατίας γύρω απ’ την ίδια αντεργατική κατεύθυνση, προκαλεί φαινόμενα αστάθειας στο πολιτικό σκηνικό όλο και περισσότερων χωρών.

Πλάι στα φαινόμενα οικονομικής κρίσης προστίθεται η πολιτική απαξίωση, η αποστοίχιση και τα φαινόμενα κρίσης των πολιτικών συστημάτων.

Συμπερασματικά, η σημερινή κρίση, που ακόμα δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια το βάθος και η διάρκειά της, δεν οφείλεται σε κάποια δήθεν «υπερθέρμανση» της οικονομίας η στην αδυναμία παραγωγής κοινωνικών αγαθών αλλά στην τρομακτική αύξηση της εκμετάλλευσης, στην αναδιανομή του πλούτου σε όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος της εργασίας, που οδηγεί στην αδυναμία ικανοποίησης στοιχειωδών κοινωνικών αναγκών. Η σύγχρονη φτώχεια δεν είναι παρά η άλλη όψη του πλούτου που ξεχειλίζει.Μια κρίση που ξαναφέρνει στο προσκήνιο ως άμεση ζωτική ανάγκη την ταξική και επαναστατική ανασυγκρότηση των εργατικών και λαϊκών κινημάτων για την υπεράσπιση και διεύρυνση δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Μια κοινωνική επιδημία που μπορεί να αναχαιτιστεί οριστικά μόνο με την απόκρουση και συντριβή των ιμπεριαλιστικών επιθέσεων για την καταλήστευση των λαών. Με την ανατροπή της κυριαρχίας του κεφαλαίου, με την εργατική εξουσία και την κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

ΒΑΘΑΙΝΟΥΝ Η ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

Σε πρόσφατες δηλώσεις του ο υπουργός Οικονομίας Αλογοσκούφης αναγκάζονταν να αναγνωρίσει ότι «έχουν δυσκολέψει τα πράγματα» και ομολογούσε για πρώτη φορά ότι δεν θα είναι μάλλον δυνατή η «πιστή υλοποίηση» του προϋπολογισμού του 2008, αυτού δηλαδή για χάρη του οποίου έγιναν και οι πρόωρες εκλογές του περσινού Σεπτέμβρη. Τις δυσκολίες τις απέδιδε αποκλειστικά στις διεθνείς αρνητικές εξελίξεις αποσιωπώντας φυσικά τις επιπτώσεις απ την πολιτική της Ν.Δ, που εφάρμοζε τυφλά όλα τα νεοφιλελεύθερα δόγματα: με τη μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου από το 35% στο 25%, με την αύξηση των έμμεσων φόρων και της φορομπηξίας για το φτωχό λαό, με την μείωση του μεριδίου της εργασίας στο ΑΕΠ από το 58% την περίοδο 81-85 στο 44% την περίοδο 2004- 2006. Τα αλλεπάλληλα πακέτα ιδιωτικοποιήσεων κερδοφόρων επιχειρήσεων του δημοσίου σε ξένες πολυεθνικές που στερούν σημαντικά εισοδήματα απ’ τα δημόσια ταμεία, η γενναιόδωρη επιδότηση βιομηχανιών που κλείνουν για να μεταφέρουν τις εργασίες τους στα Βαλκάνια με τους ακόμα χαμηλότερους μισθούς, το ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς που απ’ το 17.5% του ενεργού πληθυσμού μειώνονταν στο 10% με τη νέα ΚΑΠ μέσα σε μια δεκαετία, η συγκρότηση των κάθε είδους καρτέλ για την υπερεκμετάλλευση του κόσμου της εργασία με την εκτίναξη της ακρίβειας, η εκρηκτική ανάπτυξη των κερδών του τραπεζιτικού κεφαλαίου μέσα απ’ την καταλήστευση του λαού, με τον μονόπλευρο προσανατολισμό προς το τζόγο και το εύκολο κέρδος όλα αυτά μαζί είναι που έχουν δημιουργήσει τη «φούσκα» του σύγχρονου ελληνικού καπιταλισμού. Να λοιπόν που οφείλεται η κατά 40% πτώση του χρηματιστηρίου απ’ τις αρχές του χρόνου, η κάθετη πτώση της παραγωγής στις κατασκευές και τη βιομηχανία, η εξοντωτική για τους εργαζόμενους εκτίναξη της ακρίβειας πολύ πάνω από το επίσημο 5% που κι’ αυτό αποτελεί τον υψηλότερο πληθωρισμό εδώ και πάνω από μια δεκαετία, τα τεράστια εμπορικά ελλείμματα και η ανεξέλεγκτη πορεία του δημόσιου χρέους και ο κίνδυνος για ένα νέο «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» που επιχειρεί όπως - όπως να αποφύγει σήμερα η Κυβέρνηση με τη νέα φορο - ληστρική επίθεσή της. Κοντά σε όλα αυτά η αντιδραστική μεταρρύθμιση στο κράτος, η παραπέρα εκμετάλλευση της φύσης και η περιβαλλοντική καταστροφή, η αντιεκπαιδευτική πολιτική, η επικύρωση της νέας ευρωσυνθήκης της αγοράς και του αυταρχισμού. Ένα κύμα φτώχιας και ανασφάλειας, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτισμικής εξαπλώνεται στην κοινωνία.

Η ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

Η εντεινόμενη κοινωνική και πολιτική ρευστότητα, οι αγωνιστικές αναζητήσεις των εργαζόμενων και της νεολαίας, έχουν εντείνει την αποστοίχιση πλατιών λαϊκών στρωμάτων από τον αστικό δικομματισμό. Τα δύο κυρίαρχα αστικά κόμματα αναζητούν μεγαλύτερες ή μικρότερες αναπροσαρμογές της πολιτική τους, στην ίδια, όμως πάντα αντιλαϊκή κατεύθυνση. Ταυτόχρονα εντείνονται προς όλες τις κατευθύνσεις οι αναζητήσεις για εναλλακτικές λύσεις στα πλαίσια του συστήματος.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ, μειοψηφία μέσα στο λαό και με μια αδύνατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, επιχειρεί όλο και περισσότερο τη φυγή ‘προς τα μπρος και τα δεξιά’. Κλιμακώνει χωρίς προηγούμενο τις αντιλαϊκές επιθέσεις της στην προσπάθειά της να δείξει ότι αυτή αποτελεί τον βασικό εγγυητή της ιδεολογίας του «ευρωμονόδρομου», των συμφερόντων του ιμπεριαλισμού, της ΕΕ και του κεφαλαίου στην Ελλάδα.

Κλιμακώνει την συμμετοχή της στους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτισμούς στην περιοχή, (με τελευταίο παράδειγμα τα κοινά γυμνάσια με το Ισραήλ κατά του Ιράν) και ανασυγκροτεί τον στρατό στην βάση ενός νέου εθνικού στρατιωτικού επιθετικού δόγματος’, καθώς αυτό εξυπηρετεί και την επέκταση του ελληνικού κεφαλαίου στην ‘βαλκανική ενδοχώρα’.

Είναι μια κυβέρνηση που όσο βαθαίνει η κρίση θα γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη. Μια κυβέρνηση που πρέπει να ανατραπεί, πρέπει να φύγει.

Η κρίση φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ έχει στρατηγικά χαρακτηριστικά και αποτελεί βασικό συστατικό της κρίσης του αστικού δικομματισμού. Είναι αποτέλεσμα της οργανικής του διασύνδεσης και αφομοίωσης με τους μηχανισμούς του κράτους και του κεφαλαίου και αποτελεί συνέπεια της εξ’ ίσου αντιλαϊκής πολιτικής που άσκησε όσο κατείχε την κυβερνητική εξουσία. Συνδέεται με την βαθύτερη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη και αναξιοπιστία της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας γενικά. Η προσέγγιση με τις αριστερές αναζητήσεις της λαϊκής του βάσης δεν μπορεί να γίνει με εκπτώσεις στην κριτική απέναντί του και με τον εξωραϊσμό του ως «δημοκρατική δύναμη», αλλά με το βάθαιμα της αποκάλυψης του ενσωματωμένου στις γενικότερες επιδιώξεις του κεφαλαίου χαρακτήρα του και με την αντιπαράθεση της ταξικής και αγωνιστικής διεξόδου για την εργατική τάξη και το λαό.

Ο ΛΑ.Ο.Σ. με το λαϊκισμό και τις «κορώνες» του κατά της «παγκοσμιοποίησης» προσπαθεί να εμφανίσει με νέο κουστούμι τον ακροδεξιό φασιστοειδή ρατσισμό, εθνικισμό και αντικομμουνισμό που τον χαρακτηρίζουν. Την ίδια ώρα υπερασπίζεται την ΕΕ και τα πιο αντιδραστκά χαρακτηριστικά της καθώς και τις κρίσιμες αντιλαϊκές οδηγίες της. Ενώ καταγγέλλει πλευρές της κυβερνητικής πολιτικής συχνά συμπεριφέρεται ως «πολιτικός μπράβος» της κυβέρνησης επιδιώκοντας να γίνει το ακροδεξιό δεκανίκι της, ακόμα και κυβερνητικό, σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας.

Οπωσδήποτε, όμως, το πιο ουσιαστικό στοιχείο της περιόδου για τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς είναι το μεγάλο ρεύμα της αποστοίχισης από τον αστικό δικομματισμό, και αναζήτησης προς τα αριστερά.

Το ρεύμα αυτό είναι βέβαια περισσότερο ένα ρεύμα απόρριψης του ΄δικομματισμού’ παρά της αστικής πολιτικής και του καπιταλισμού, διαμαρτυρίας παρά συνειδητής αριστερής επιλογής, κοινοβουλευτικής ανάθεσης παρά αγωνιστικής και πολιτικής ενεργοποίησης και στράτευσης.

Ωστόσο στα πλαίσιά του αναπτύσσεται μια νέα αγωνιστική πρωτοπορία, τόσο νεολαίστικη, όσο και εργατική. Εκφράζεται αυτό στους φοιτητικούς και εργατικούς αγώνες, στις νέες προσπάθειες για συνδικαλιστική οργάνωση ιδιαίτερα στα νέα τμήματα της εργατικής τάξης.

Αυτή η νέα πρωτοπορία:

* είτε θα ηγεμονευτεί από τις νεοσοσιαλδημοκρατικές προτάσεις ενός αντινεοφιλελύθερου μετώπου και ενός‘νέου κοινωνικού συμβολαίου’ (τμήματα του ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ) εντός του συστήματος και την λογική του αντιμονοπωλιακού-αντιιμπεριαλιστικού μετώπου και της κοινοβουλευτικής ανάθεσης του ΚΚΕ
* είτε θα κερδηθεί από τις ιδέες ενός βαθιού αντικαπιταλιστικού προγράμματος σε ρήξη με τους πυλώνες της αστικής πολιτικής, με επαναστατική προοπτική και ενός διαφορετικού, ριζικά ανασυγκροτημένου κινήματος.


Το πρόβλημα σήμερα με την παρέμβαση της αριστεράς, δεν είναι τόσο ότι επιδιώκει άμεσα μια ‘κεντροαριστερή’ κυβερνητική λύση. Το πρόβλημα είναι ότι στο όνομα της μαζικής απεύθυνσης, , χαμηλώνει τις δικές της απαιτήσεις, υποβαθμίζει το πρόγραμμά της από πρόγραμμα πάλης για αντικαπιταλιστικές αλλαγές, σε πρόγραμμα μιας νέας φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού, με τον ισχυρισμό, ότι έτσι θα συναντήσει, με βάση το επίπεδο συνείδησής τους τις ‘μάζες’ στην μέση του δρόμου. Αλλά, έτσι οικοδομεί μια πολιτική ‘στη μέση του δρόμου’ ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, ανάμεσα στην πάλη που θίγει το κέρδος, την εκμετάλλευση, την ΕΕ και γενικά τις βάσεις της αστικής πολιτικής και την πάλη για ‘δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις’ αφομοιώσιμες από την κατάσταση. Και τέτοιος δρόμος δεν υπάρχει.

Αυτή την μάχη για την ηγεμονία των αντικαπιταλιστικών αντιλήψεων, θα την δώσουμε όχι ‘από έξω’ και κριτικάροντας, αλλά μέσα από την πρωτοπόρα συμμετοχή με κάθε αγώνα, κάθε διεκδίκηση, κάθε σκίρτημα, όσο ατελές και πρωτόλειο αν είναι.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ Ή ΤΗΣ ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ

Μπροστά στο ανοιχτή αποκάλυψη της κρίσης του συστήματος και των αυθόρμητων αριστερών αναζητήσεων των λαϊκών στρωμάτων, η αριστερά, δεν ανταποκρίνεται, στις ανάγκες του κινήματος και των εργαζόμενων, καθώς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η πολιτική τους κινείται στα πλαίσια του συστήματος.

Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ παρά την φραστική άρνηση μιας ανοιχτής κεντροαριστερής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και την προσπάθεια να εμφανίσει μια πιο αριστερό φυσιογνωμία έχει μια πολιτική από την οποία απουσιάζει κάθε νύξη για την ανάγκη να περιοριστεί και να ανατραπεί η παντοκρατορία του κεφαλαίου, κινείται αποκλειστικά στα πλαίσια της ΕΕ, αποφεύγει τη σύγκρουση και την ανατροπή της πολιτικής της. Το νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» και η «αριστερή διακυβέρνηση» που προτείνει κινούνται αυστηρά στα πλαίσια του συστήματος, χαρακτηρίζοντας και την προοπτική του ‘δημοκρατικού σοσιαλισμού’.

Μέσα στα κινήματα (ειδικά στο εργατικό κίνημα) κινείται σταθερά στη λογική «συγκυβέρνησης» με την ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, και με το ΠΑΣΟΚ στους Δήμους, έπαιξε αρνητικό ρόλο στην τελευταία «γενικού εκλογικού δικαιώματος» σύμφωνα με τον αντιδραστικό Ν. Πλαίσιο χτυπώντας πισώπλατα τις περίοδο του φοιτητικού κινήματος δίνοντας ‘εγγυήσεις υπευθυνότητας’

Τίποτα απ’ όλα αυτά τελικά δεν ξεφεύγει από τις επιδιώξεις μιας ανανεωμένης σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης στη θέση της παλιάς φθαρμένης σοσιαλδημοκρατίας του ΠΑΣΟΚ.. Αυτή η κατεύθυνση ρυμουλκεί προς τα δεξιά και τις υπόλοιπες οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και όχι το αντίθετο.

Το ΚΚΕ, δεν μπορεί να κρύψει την έλλειψη μιας λαϊκής και εργατικής γραμμής και πραχτικής μέσα στο κίνημα για την ανατροπή της πολιτικής της Κυβέρνησης, της ΕΕ και συνολικά. Στο όνομα των δικομματικών ευθυνών υποβαθμίζει επικίνδυνα το ρόλο της Κυβέρνησης Καραμανλή σαν βασικού οργάνου της επίθεσης. Με την στάση το στο εργατικό και ευρύτερα το λαϊκό κίνημα, υπονομεύει και διασπά την ταξική ενότητα στη βάση των εργαζόμενων, ειδικά τις ανεξάρτητες, αγωνιστικές τάσεις. Αυτό έγινε τόσο στο Ασφαλιστικό όπου έμεινε ως το τέλος στα όρια των προγραμματισμών της ΓΣΕΕ, αλλά και στο φοιτητικό κίνημα, που ιδιαίτερα στην τελευταία περίοδο δεν είχε λογική πάλης για να μην εφαρμοστεί ο νόμος, ενώ παράλληλα με την συνεχή επίθεση στην αριστερή αντικαπιταλιστική πτέρυγα του φοιτητικού κινήματος (που έφτασε ως την προβοκατορολογία) απέσπασε τα εύσημα του υπουργείου και της κυβέρνησης.

Όλη αυτή η λογική της ‘πολιτικής διαμαρτυρίας’ και της ‘αλλαγής των κοινοβουλευτικών συσχετισμών’ αντί του πολιτικού αγώνα των ίδιων των εργαζόμενων για την ανατροπή της αστικής πολιτικής, πηγάζει από την διαχειριστική τελικά πρόταση της «λαϊκής εξουσίας – οικονομίας» στο έδαφος του καπιταλισμού στην προοπτική των χρεοκοπημένων μοντέλων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» απ’ τα οποία ποτέ δεν πήρε αυτοκριτικά αποστάσεις.

Απέναντι σε λογικές σαν τις παραπάνω η επαναστατική Αριστερά δεν μπορεί να περιορίζεται σε μια ακόμα περιχαράκωση. Διασφαλίζοντας την αυτονομία και αυτοτέλειά της πρέπει να επιδιώκει την υπέρβαση από ενωτικές ταξικές θέσεις, τόσο της άμεσα διαχειριστικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της καταστροφικής και δεξιάς περιχαράκωσης του ΚΚΕ. Δεν καταστρέφει τις ελπίδες του κόσμου επαναλαμβάνοντας μίζερα «δεν γίνεται τίποτα». Γιατί όπως πάντα έτσι και τώρα, με τις κατάλληλες επαναστατικές πρωτοβουλίες με το διάλογο και την κοινή δράση σε όλα τα επίπεδα, στο έδαφος και στην υπηρεσία της ανάπτυξης του κινήματος, είναι η ίδια η κοινωνική αναγκαιότητα, η αποφασιστική ανασυγκρότηση μιας νέας εργατικής πρωτοπορίας και η ωρίμανση των διαθέσεων των ίδιων των εργαζόμενων που μπορούν και πρέπει να γυρίσουν σελίδα.


1. ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΡΕΥΜΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ – ΡΗΞΗΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ – ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Η αντικαπιταλιστική αριστερά θέλει να κινηθεί σε ένα διαφορετικό δρόμο. Να συμβάλλει με όλες τις αναγκαίες πρωτοβουλίες και δυνάμεις για την ανάπτυξη εκείνου του κινήματος που είναι αναγκαίο ώστε να μπει φραγμός στην αντιλαϊκή λαίλαπα που βρίσκεται σε εξέλιξη. Για μια πραγματική αντεπίθεση των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων που θα συμβάλλει στην ριζική αλλαγή των κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών, για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, για την εργατική εξουσία, το άνοιγμα του δρόμου για την κοινωνική απελευθέρωση, το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό.

Σ’ αυτή την κατεύθυνση το ΜΕ.Ρ.Α. αναγνωρίζει σήμερα ως κεντρικό πολιτικό του στόχο την πάλη για την απόκρουση, ήττα και ανατροπή της διεθνούς και διαρκούς αντεργατικής, τρομοκρατικής και πολεμικής εκστρατείας του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, καθώς και των κυβερνήσεων που την προωθούν, για την επίτευξη κατακτήσεων προς όφελος των εργαζομένων, μέσω του διαρκούς πολιτικού αγωνιστικού εκβιασμού του κινήματος και της ανεξάρτητης εργατικής πολιτικής, για να ανατραπούν οι συσχετισμοί σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, από τη σκοπιά της κοινωνικής επανάστασης.

Παλεύει για:

* την ήττα και την ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή και του προγράμματος των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων το κεφαλαίου.
* την καταδίκη της σοσιαλφιλελεύθερης πολιτικής του ΠΑΣΟΚ, αλλά και των αντιλήψεων που θεωρούν το ΠΑΣΟΚ τμήμα ενός δήθεν ‘δημοκρατικού μετώπου’ και μιας ‘δημοκρατικής αντιπολίτευσης’, ότι η συμμαχία και η πολιτική στήριξη στο ΠΑΣΟΚ μπορεί κατ’οποιοδήποτε τρόπο να γίνει μέσο έκφρασης της ‘αντιδεξιάς δυσαρέσκειας’
* την απόκρουση κάθε είδους ‘κεντροαριστερής κυβερνητικής προοπτικής’, αλλά κυρίως για να νικηθούν μέσα στο κίνημα και την αριστερά, τα νεο-σοσιαλδημοκρατικά σχέδια τμημάτων του ΠΑΣΟΚ και των ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, οι λογικές ότι ένα νέο ‘κοινωνικό συμβόλαιο’ είναι αναγκαίο και δυνατό. Σε αυτήν την βάση παλεύουμε για την ενίσχυση και την ηγεμονία της αντικαπιταλιστικής πλατφόρμας που συγκρούεται με τους πυλώνες της αστικής πολιτικής στην προοπτική της επανάστασης και της άλλης αριστεράς με πλήρη αυτοτέλεια και διάκριση με τα «αντινεοφιλελεύθερα» και «αντιμονοπωλιακά» μέτωπα των ΣΥΝ και ΚΚΕ, με υπέρβαση κάθε τακτικής δορυφοροποίησης απέναντί τους, πράγμα που-εκτός των άλλων- αποτελεί προϋπόθεση και για την αναγκαία ισότιμη κοινή δράση.
* να καταδικαστεί και να απομονωθεί το ρατσιστικό, εθνικιστικό και αντικομμουνιστικό ΛΑΟΣ.


1. Συνολική σύγκρουση με την ΕΕ, με την καπιταλιστική «παγκοσμιοποίηση» και τις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις, τους παγκόσμιους οργανισμούς του κεφαλαίου (ΝΑΤΟ, ΠΟΕ, ΔΝΤ κ.τ.λ.)Η Ε.Ε αποτελεί πολιτικό μηχανισμό του κεφαλαίου, των πολυεθνικών και των τραπεζιτών, εχθρική στους λαούς και τα συμφέροντά τους. Δεν μετασχηματίζεται, ούτε μεταλλάσσεται προς όφελος των εργαζομένων.

Παλεύουμε για ανατροπή των πολιτικών της, ανυπακοή και απειθαρχία στις ευρωπαϊκές οδηγίες, (Λισαβόνα, Μπολώνια, Μπόλκενστάιν κλπ), αποχώρηση από τους κατασταλτικούς και στρατιωτικούς μηχανισμούς της,(ευρωστρατός, Σέγκεν), αντικαπιταλιστική αποδέσμευση και διάλυσή της από τη σκοπιά μιας νέας εργατικής διεθνοποίησης στην Ευρώπη και τον κόσμο.

Από αυτές τις θέσεις στεκόμαστε αντίθετα τόσο με τις πρωτοβουλίες και τους μηχανισμούς της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, όσο και με τις δυνάμεις εκείνες που προωθούν έναν φίλο-ΕΕ «αντιαμερικανισμό». .

1. Συμβολή στην ανάπτυξη ακόμα πιο αποτελεσματικά για την ανάπτυξη της πάλης των εργαζόμενων και την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, ενάντια στις υποταγμένες γραφειοκρατικές ηγεσίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Παλεύουμε για την ριζική ταξική, σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, όσον αφορά το περιεχόμενο, τις μορφές πάλης του και τις δομές οργάνωσής του, την δημιουργία οργάνων πραγματικά στα χέρια των εργατών, τον ανεξάρτητο συντονισμό των πρωτοβάθμιων κυρίως σωματείων. Προωθούμε μια λογική αγωνιστικής ταξικής ενότητας στη βάση των εργαζόμενων, με κάθε αγωνιστική ριζοσπαστική φωνή, με κάθε γνήσιο ταξικό σκίρτημα, με κάθε τάση αμφισβήτησης-ρήξης με την κυρίαρχη πολιτική δημιουργώντας προϋποθέσεις ανατροπής και υπέρβασης του υποταγμένου συνδικαλισμού.

Παράλληλα ενισχύουμε με όλες μας τις δυνάμεις του το φοιτητικό και νεολαιίστικο κίνημα σε στενή σύνδεση με τους αγώνες των εργαζόμενων και με στόχο τη συγκρότηση ενός αγωνιστικού ανατρεπτικού μετώπου για Παιδεία – εργασία Δημοκρατία.

Στηρίζουμε αποφασιστικά όλους τους αγώνες των εργαζόμενων στη γειτονιά για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, για το περιβάλλον και αναπτύσσει λαϊκούς θεσμούς και πρωτοβουλίες ενάντια στις; κεντρικές κυβερνητικές αποφάσεις αλλά και τους εκφυλισμένους αντιλαϊκού θεσμούς της λεγόμενης «Τοπικής Αυτοδιοίκησης».

1. Προοπτική των σημερινών μας αγώνων είναι η επαναστατική ανατροπή της σημερινής κοινωνίας το άνοιγμα του δρόμου για την εργατική δημοκρατία, τον σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό της εποχής μας. Καθώς τα αδιέξοδα του καπιταλισμού γιγαντώνονται, η φτώχια και η περιβαλλοντική καταστροφή, ο κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός και οι πόλεμοι, θα γίνεται όλο και πιο φανερό, ότι η λύση τελικά δεν μπορεί να είναι παρά η αντικατάσταση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής από την κοινωνική, του εργοδοτικού δεσποτισμού από τον εργατικό έλεγχο της παραγωγής, του ατομικού-καπιταλιστικού κέρδους από το συλλογικό κοινωνικό όφελος, της αλόγιστης εκμετάλλευσης της φύσης με την αρμονική συμβίωση, των βίαιων καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών ολοκληρώσεων από την ισότιμη, δημοκρατική και εθελοντική ισότητα των κινημάτων και των λαών.

Αυτή η προοπτική εμπνέει από σήμερα τους δικούς μας αγώνες. Ζει στο σήμερα.

Από αυτές τις θέσεις διαχωριζόμαστε τόσο από την λογική του λεγόμενου ‘δημοκρατικού δρόμου’ του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας εξωραϊσμένος καπιταλισμός, όσο και την νοσταλγία των αντεργατικών και εκμεταλλευτικών καθεστώτων του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού, που επαναφέρει το ΚΚΕ.

1. Αποφασιστικά βήματα για τη δημιουργία μιας άλλης Αριστεράς, για την προώθηση ενός ανεξάρτητου πόλου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς. Πιστεύουμε ότι η ενότητα των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, είναι σήμερα πιο απαραίτητη, αλλά και δυνατή από ποτέ. Μπορεί να εμπνεύσει και να συμβάλλει σε ένα ρεύμα πραγματικής πάλης με ανεξάρτητο αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, στην αναγέννηση-ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, κινήματος, στην ταξική ενότητα των εργαζόμενων, στην αναγέννηση-‘επανίδρυση’ της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής προοπτικής.

Θέλουμε την πολιτική συνεργασία των δυνάμεων αυτών σε όλα τα επίπεδα, από την αριστερή πτέρυγα του κινήματος, έως τις οργανώσεις. Ανοιχτή στους χιλιάδες ανεξάρτητους αγωνιστές. Όχι ευκαιριακή και εκλογικίστικη, αλλά ουσιαστική βαθιά και με προοπτική, ιδιαίτερα μπροστά στις σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και εκλογικές μάχες της περιόδου (από τις επερχόμενες Ευρωεκλογές και πιθανόν βουλευτικές, ως τις δημοτικές του 2009 κλπ) ..


ΤΟ ΑΜΕΣΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΛΗΣ ΤΟΥ ΜΕ.Ρ.Α.

- ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΑ ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ – ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ ΓΙΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΒΕΛΤΙΩΝΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Για την υπεράσπιση των σύγχρονων κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και των νέων ενάντια στην ΟΝΕ και τα προγράμματα σύγκλισης, την πολιτική της Λισσαβόνας και της ΕΕ γενικότερα. Ενάντια στην λιτότητα, την πρωτοφανή ακρίβεια , την φτώχεια και την ελαστική εργασία. Ενάντια στην «Πράσινη Βίβλο» της Ε.Ε. για την εργασία.

* Για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, ενάντια στην λογική της ‘ελαστασφάλειας’. με σταθερό 5ήμερο – 7ωρο - 35ωρο
* Για δημόσια ασφάλιση για όλους, με μείωση των ορίων ηλικίας, μείωση των εργατικών εισφορών (στην κατεύθυνση της κατάργησής τους) έξω από τον χρηματιστηριακό τζόγο, επιστροφή όλων των κλεμμένων στα ασφαλιστικά ταμεία
* Απαγόρευση των απολύσεων.
* Για 1400 ευρώ κατώτερο μισθό.

ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΕΙ ΦΡΑΓΜΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ

* Όλες οι επιχειρήσεις Κοινής Ωφέλειας δημόσιες και με εργατικό έλεγχο. Ιδιαίτερη σημασία έχει σήμερα, η εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος.τΑπαλλοτρίωση των επιχειρήσεων που κλείνουν ή «μετακομίζουν» χωρίς αποζημίωση στους καπιταλιστές και κάτω από εργατικό έλεγχο.

ΟΧΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΚΑΠ ΚΑΙ ΣΤΟ ΞΕΚΛΗΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΦΤΩΧΟΜΕΣΑΙΑΣ ΑΓΡΟΤΙΑΣ

* Ενίσχυσης της πάλης των εργαζόμενων του χωριού και των φτωχών αγροτών για συνεταιρισμούς και συλλόγους στα δικά τους χέρια. ΟΧΙ στην μετατροπή των συνεταιρισμών σε ΑΕ που φορτώνουν τα χρέη τους στους φτωχούς αγρότες. Κάλυψη του κόστους παραγωγής και του μόχθου του αγρότη. Όχι στους μεγαλοαγρότες, το αγροτοδιατροφικό κεφάλαιο και τα μεταλλαγμένα. Να μην εφαρμοστεί η ΚΑΠ. Ενάντια στην μετατροπή του γενετικού υλικού σε ιδιοκτησία των πολυεθνικών. Κατάργηση του ασφαλιστικού νόμου που χορηγεί συντάξεις πείνας των 330 Ευρώ στην συντριπτική πλειοψηφία των αγροτών. Κατάργηση των ασφαλιστικών εισφορών των μικροαγροτών και γενναία αύξηση των συντάξεων. Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και ασφαλιστική κάλυψη όλων των εργατών γης .

ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ – Ε.Ε. - ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

* Δημόσια και δωρεάν παιδεία σε όλες τις βαθμίδες, σύγχρονα μορφωτικά και εργασιακά δικαιώματα για τη νέα γενιά. Αποδέσμευση από τις επιταγές της διαδικασίας της Μπολόνια και τον Ενιαίο Ευρωπαϊκό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης. Πάλη για την κατάργηση του Νόμου Πλαίσιου, και να μην υιοθετηθεί η οδηγία για τα ΚΕΣ που πρέπει να κλείσουν. Όχι στην κατάργηση του άρθρου 16. Πάλη ενάντια στο σχολείο της αγοράς και των ταξικών φραγμών. Κατάργηση της βάσης του 10, των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, της εντατικοποίησης και της πειθάρχησης των μαθητών. Ενιαίο Λύκειο για όλους, ελεύθερη πρόσβαση στην Ανώτατη Εκπαίδευση.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΕΣ,

* Ίσα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα για τους μετανάστες. Όχι στους τρομονόμους, την τρομοϋστερία, την χαφιεδοκρατία, τον «Μεγάλο Αδελφό» με τις απαγωγές, τις κάμερες και τις υποκλοπές. Κατάργηση αυταρχικών, ελευθεροκτόνων και αντιαπεργιακών ρυθμίσεων και θεσμών. Όχι στον Νέο Καποδίστρια και την αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος. Διαχωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος.

ΠΑΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΦΥΣΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΧΩΡΩΝ,

* Ενάντια στην λογική του κέρδους, της διαρκούς συσσώρευσης του κεφαλαίου και της εμπορευματοποίησης. Αιχμή του αμέσως επόμενου διαστήματος είναι η ‘ανασυγκρότηση’ των περιοχών που κάηκαν, με κριτήριο την αξιοπρεπή επιβίωση των κατοίκων, την προστασία της μικρής και μεσαίας αγροτικής παραγωγής και του φυσικού πλούτου ενάντια στην επέλαση του κατασκευαστικού και τουριστικού κεφαλαίου.

ΠΑΛΗ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ.

* Έξω απ’ το ΝΑΤΟ – έξω οι βάσεις. Άμεση επιστροφή των ελληνικών στρατευμάτων από τις αμερικανονατοϊκές ιμπεριαλιστικές επιχειρήσεις. Κατάργηση των δυσβάσταχτων εξοπλιστικών προγραμμάτων. Ενάντια στις συνεχείς ιμπεριαλιστικές αλλαγές των συνόρων στα Βαλκάνια (Κόσσοβο) και στη δημιουργία κρατών προτεκτοράτων. Σεβασμός των δικαιωμάτων για όλους τους λαούς και τις μειονότητες στην περιοχή. Όχι σε νέο σχέδιο Ανάν για την Κύπρο.

Αναπτύσσουμε την διεθνιστική αλληλεγγύη και κοινή αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών, την κοινή δράση με κάθε πραγματική αντιπολεμική φωνή, με πλήρη αυτοτέλεια και σε αντίθεση τόσο με τις δυνάμεις εκείνες που προωθούν έναν δεξιό ή φίλο-ΕΕ «αντιαμερικανισμό» όσο και από πρωτοβουλίες και μηχανισμούς της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ Ε.Ε.

* Συνολικότερα για την ΕΕ παλεύουμε για να κλονιστεί η πολιτική της, διεκδικώντας μια διαρκή ανυπακοή στις ευρωενωσιακές πολιτικές, για να μη περάσει η ευρωσυνθήκη, για την αποδέσμευση της Ελλάδας και την τελική διάλυση της καπιταλιστικής /ιμπεριαλιστικής ΕΕ, για μια άλλη σοσιαλιστική διεθνοποίηση στην περιοχή μας, στην Ευρώπη και σ’ όλο τον κόσμο.




ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΕΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΤΟΥ ΜΕΡΑ-

ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ ΚΑΙ ΕΝΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ ΜΕΡΑ

Παρ’ όλο τον κατακερματισμό, τις μονομέρειες και την αδυναμία τους οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής – αντιιμπεριαλιστικής και επαναστατικής, της μη ενσωματωμένης Αριστεράς ήταν οι μόνες - που απ’ τα χρόνια της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μέχρι την αντιπαράθεση και τη ρήξη με τον Τζανετακισμό και τον Οικουμενισμό, από την ανατροπή του Ν. 815 μέχρι το μεγαλειώδες φοιτητικό – πανεκπαιδευτικό κίνημα που ματαίωσε την αλλαγή του άρθρου 16 και μπλόκαρε την αντιδραστική αναθεώρηση του Συντάγματος, από σειρά ταξικές και αγωνιστικές πρωτοβουλίες στα αστικά κέντρα και στην περιφέρεια - ήταν αυτές που πρόσφεραν χειροπιαστό χρήσιμο έργο για το λαό.

Το ΜΕ.Ρ.Α. με όλες τις δικές του ανεπάρκειες, καθυστερήσεις και αποτυχίες αποτελεί μακρόχρονη επίμονη προσπάθεια για το ξεπέρασμα της κρίσης και της πολυδιάσπασης με τον διάλογο, και την κοινή δράση. Εναντιώθηκε στη φυγομαχία και την ηττοπάθεια των υποστηρικτών της «ιδεολογικής καθαρότητας» που αρνούνται να βάλουν τις απόψεις τους σε δοκιμασία και στην υπηρεσία του κινήματος. Εναντιώθηκε στις ευκαιριακές συγκολλήσεις που στο όνομα της ενότητας με το ρεφορμισμό, τη σοσιαλδημοκρατία και το αστικά μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ διχάζουν την εργατική τάξη και την Αριστερά. Αποκαλύπτει την κρίση και τα αδιέξοδα της σύγχρονης ιμπεριαλιστικής – καπιταλιστικής βαρβαρότητας, αλλά και τον εκφυλισμό των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» αναζητώντας το ξαναζωντάνεμα στις σύγχρονες συνθήκες της προοπτικής και των οραμάτων της σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Σέβεται τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς της κάθε συνιστώσας του, όλων των δυνάμεων της μη ενσωματωμένης επαναστατικής Αριστεράς. Θεωρεί ωστόσο ότι μόνο μέσα απ’ την ανάπτυξη και ενίσχυση του Πόλου, του Μετώπου της Επαναστατικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς θα είναι δυνατή η συνολική ανασύνθεση και επαναστατική ανασυγκρότηση του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος.

* Με βάση όλα τα παραπάνω και σύμφωνα με τις αποφάσεις του πρόσφατου πανελλαδικού του διήμερου το ΜΕΡΑ προχωρά στην πραγματοποίηση Πανελλαδικής Συνάντησης - Συζήτησης στις 7 του Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη με θέμα τις Πολιτικές Εξελίξεις – τις προσεχείς ευρωεκλογές – και την παρέμβαση της επαναστατικής Αριστεράς στο επόμενο διάστημα. Στα πλαίσια της συνάντησης αυτής θα πρέπει να πραγματοποιηθεί η συγκρότηση του Πανελλαδικού Συντονιστικού του, και να παρθούν μέτρα για τις περιφερειακές συγκροτήσεις και συνελεύσεις του.
* Θα πρέπει ακόμα να αποφασιστούν από τώρα μέτρα (Αφίσα, Κείμενο, Πανώ, Σημαίες) για την μαζική, αγωνιστική και συγκροτημένη του παρέμβαση την προηγούμενη μέρα 6 του Σεπτέμβρη στις κινητοποιήσεις για τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
* Προετοιμασία κειμένων για την Παιδεία, την Ακρίβεια και το αίτημα για αναδιαπραγμάτευση απόρριψη της αντεργατικής Συλλογικής Σύμβασης των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, για τον Καποδίστρια 2.


Το ΜΕ.Ρ.Α. αποφασίζει και προετοιμάζει τις παρακάτω θεωρητικές και πολιτικές συζητήσεις επιδιώκοντας το διάλογο με όλες τις δυνάμεις της Επαναστατικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

* Ένα διήμερο θεωρητικού και πολιτικού διαλόγου το Νοέμβρη με τη συμμετοχή ειδικών επιστημόνων και αγωνιστών για τα ζητήματα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού και με ζητούμενο την αναγκαία παρέμβαση και τους στόχους της επαναστατικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Το διήμερο αυτό θα πρέπει να γίνει στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη αλλά και σε όσες επαρχιακές πόελεις σταθεί δυνατό.
* Ένα πολιτικό και πολιτιστικό διήμερο με τη συμμετοχή εκπροσώπων από τα Βαλκάνια, την Τουρκία, την Κύπρο και τη Μ. Ανατολή με θέμα την πάλη κατά του ιμπεριαλισμού, του εθνικισμού και του πολέμου και με στόχο τη σφυρηλάτηση της αλληλεγγύης ανάμεσα στα κινήματα και τους αγώνες των λαών της περιοχής. Η ακριβής ημερομηνία γι’ αυτό το διήμερο θα πρέπει να διερευνηθεί παραπέρα.
* Άνοιγμα της συζήτησης γύρω από την Ε.Ε., ποια Αριστερά θέλουμε, και τη στάση μας στις προσεχείς ευρωεκλογές.


Σ’ αυτή την κατεύθυνση το ΜΕ.Ρ.Α. θα πάρει πρωτοβουλίας και θα επιδιώξει την ανάπτυξη της κοινής δράσης και τη σφυρηλάτηση της ενότητας της επαναστατικής Αριστεράς στα πέντε παρακάτω μέτωπα.

1. Κατά της ληστρικής επίθεσης του κεφαλαίου και της Κυβέρνησης, ενάντια στην ακρίβεια, τους μισθούς πείνας, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και την ανεργία, την αντιασφαλιστική πολιτική, τις ιδιωτικοποιήσεις και τη φορομπηξία. Την πάλη κατά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας για την καταγγελία, ανατροπή και αναδιαπραγμάτευσης της προδοτικής Συλλογικής Σύμβασης ΓΣΕΕ –ΣΕΒ, για την ανάπτυξη της ταξικής αγωνιστικής ενότητας των εργαζόμενων και ενός ανεξάρτητου ταξικού και αγωνιστικού πόλου μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.
2. Για τη συσπείρωση των ταξικών αγωνιστικών δυνάμεων της φτωχομεσαίας αγροτιάς και την ανάπτυξη των αγώνων τους ενάντια στο ξεκλήρισμα που επιδιώκουν τα μέτρα και οι πολιτικές της Ε.Ε., η νέα ΚΑΠ και η κυβερνητική πολιτική.
3. Για την ενίσχυση με όλα τα μέσα του αγωνιστικού φοιτητικού κινήματος με στόχο την ανατροπή των σχεδίων για την ιδιωτικοποίηση και παραπέρα υποβάθμιση της Παιδείας όπως τα ΚΕΣ και τον αντιδραστικό Νόμο Πλαίσιο, με στόχο το δυνάμωμα ενός κοινού αγωνιστικού μετώπου για Παιδεία - Εργασία.
4. Τον συντονισμό και την ανάπτυξη της κοινής πάλης των Κινήσεων Πόλης, για εργατικά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα στις γειτονιές και τις περιφέρειες, ενάντια στην περιβαλλοντοκτόνα πολιτικής της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, κατά της αντιδραστικής μεταρρύθμισης του Καποδίστρια ΙΙ.
5. Για την ανάπτυξη του αγώνα ενάντια στον εθνικισμό, τον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, για την ενίσχυση της πάλης ενάντια στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΝΑΤΟ - Ε.Ε. – ΠΟΕ – ΔΝΤ – Παγκόσμια Τράπεζα κ.λ.π. Για τη διεθνιστική αλληλεγγύη και τους κοινούς αντιιμπεριαλιστικούς αγώνες των λαών.


ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ-

ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΟΛΤΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ

ΤΟΥ ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΔΙΑΣΤΗΜΑΤΟΣ

Συμπυκνώνοντας λοιπόν, το ΜΕ.Ρ.Α. αναγνωρίζει την ιδιαίτερη πολιτική σημασία των προσεχών μηνών, (συμπεριλαμβανομένης της πολτικής μάχης των ευρωεκλογών) στους οποίους θα κριθεί τόσο η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού, όσο και ο ρόλος της ΕΕ.

Θα πάρει επομένως τις αναγκαίες πρωτοβουλίες, στην βάση της συνολικότερη ςπολτικής του λογικής για την συμβολή του στην ανάπτυξη της πάλης των εργαζόμενων και την επίτευξη τηνς ευρύτερης δυνατής μετωπικής πολιτικής συνεργασία συνεργασίας όλων των δυνάμεων της επαναστατικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς σε αυτήν την κατεύθυνση. Θεωρούμε ότι αυτή η πολιτική λογική ανταποκρίνεται στις ανάγκες του κινήματος και της πάλης των εργαζόμενων, ενισχύει την ανεξαρτησία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, τόσο από το αστικό πολιτικό σύστημα, όσο και από τις λογικές ηγεμόνευσής της από τα αντινεοφιλελεύθερα-νεοσοσιαλδημοκρατικά ή αντιιμπεριαλιστικά μέτωπα, έχει δοκιμαστεί στους μεγάλους αγώνες της προηγούμενης περιόδου, όπου οι δυνάμεις αυτές έπαιξαν σημαντικό ρόλο, έχει τέλος, σε, μεγάλο βαθμό κατακτηθεί μέσα από την μακρόχρονη συνεργασίας με πολλές από τις δυνάμεις στις οποίες σήμερα απευθυνόμαστε.

Το ΜΕΡΑ καλεί επομένως τους εργαζόμενους σε:

1. Συνολική αντιπαράθεση με την επίθεση του κεφαλαίου και της ΕΕ ήττα και ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή. Καταδαδίκη του ΠΑΣΟΚ και της σοσιαλφιλελεύθερης πολτικής του. Καμιά πολτική συμμαχία με το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να γίνει στο όνομα του «δημοκρατικού μετώπου» ή της έκφρασης των «αντιδεξιών αισθημάτων του λαού» και της «αντικυβερνητικής διαμαρτυρίας». Καταδίκη του αντιδραστικού, ρατσιστικού ξενοφοβικού ΛΑΟΣ, που πλασάρεται σαν δεκανίκι τηε κυβέρνησης διεκδικώντας την μελλοντική του συμμετοχή.
2. Καταδίκη του πολιτικού συστήματος συνολικά και της απόπειρας αντιδραστικής αναμόρφωσής του, είτε μέσα από την αναδιάταξη στα πλαίσια του μπλοκ εξουσίας, είτε μέσα από μια νέου τύπου κεντροαριστερή, νεο-σοσιαλδημοκρατική προοπτική, με την συμμετοχή και δυνάμεων της αριστεράς, καθώς, όπως έχει αποδειχθεί και στην Ευρώπη, οι κυβερνήσεις αυτές προορίζονται για να εφαρμόσουν την κυρίαρχη πολτική ευνουχίζοντας ταυτόχρονα το κίνημα και την αριστερά..
3. Πάλη στην βάση ενός προγράμματος αντικαπιταλιστικών μέτρων, με στόχο την ριζική βελτίωση της κοινωνικιής, οικονομικής και πολιτικής θέσης των εργαζόμενων, την αλλαγή των συσχετισμών σε βάρος του κεφαλαίου, με προοπτική την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού, την εργατική δημοκρατία και εξουσία.
4. Απειθαρχία και ανατροπή της πολιτικής και των οδηγιών της ΕΕ, σε κάθε χώρο και συνολικά. Πάλη για αντικαπιταλιστική αποδέσμευση και διάλυση της ΕΕ από εργατική, αντιιμπεριαλιστική και διεθνιστική σκοπιά, για μια νέα σοσιαλιστική διεθνοποίηση στα βαλκάνια, την Ευρώπη, τον κόσμο ολόκληρο. Αντιπαράθεση με την τις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις, τους πολέμους και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τους παγκόσμιους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως ΝΑΤΟ, ΠΟΕ,ΔΝΤ κ.λ.π
5. Ανάπτυξη ενός πολιτικού εργατικού κινήματος των εργαζόμενων, για την ανατροπή της επίθεσης και την βελτίωση της θέσης των εργαζόμενων. Αντιπαράθεση και υπέρβαση του υποταγμένου συνδικαλισμού και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, μέσα από την ριζική, ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού και μαζικού κινήματος αε περιεχόμενο και στόχους, σε μορφές πάλης και δομές, σε διαδικασίες ανεξάρτητου συντονισμού, με στόχο τα συνδικάτα και οι αγώνες να περάσουν στα χέρια των εργαζόμενων. Υπέρβαση τόσο της πολιτικής ουράς της ΑΠ στην ΓΣΕΕ, όσο και της δεξιόστροφης, διασπαστικής απέναντι στα κινήματα και αναποτελεσματικής πολιτικής του ΠΑΜΕ, από τις θέσεις μιας νέας αγωνιστικής ταξικής ενότητας των εργαζόμενων.
6. Οικοδόμηση μιας άλλης αριστεράς, και υπέρβαση της ρεφορμιστικής αριστεράς και των αντινεοφιλελύθερων και αντιιμπεριαλιστικών μετώπων, που σε τελική ανάλυση κινούνται στο έδαφος του καπιταλισμού. Η οξύτητα της επίθεσης και οι αντιθέσεις του καπιταλισμού απαιτούν αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και επαναστατική προοπτική εργατικής δημοκρατίας και εξουσίας, και όχι πρόγραμμα αντινεοφιλελύθερου μετώπου, (που ήδη εξελίσσεται σε λογική ‘δημοκρατικής διαχείρισης’) και αριστερής δικυβέρνησης (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ), ούτε πρόγραμμα κατά των ‘μονοπολίων’ και λαικής οικονομίας-εξουσίας στο έδαφος του καπιταλισμου (ΚΚΕ). Απαιτούν κριτική επαναθεμελίωση της κομμουνιστικής και σοσιαλιστικής προοπτικής και όχι εγκατάλειψή της (ΣΥΝ) ή αναπαλαίωση των χειρότερων στιγμών της (ΚΚΕ). Απαιτεί αγωνιστική ταξική ενότητα σε ανατρεπτική κατεύθυνση του αριστερού κόσμου, όχι άγονη διάσπαση ή μια άνευρη πολτικά, δεξιόστροφη ενότητα ανοιχτή στην σοσιαλδημοκρατία.

Η οικοδόμηση αυτής της άλλης αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής αριστεράς, και η αυτοτελή της ύπαρξη και παρέμβαση σε περιεχόμενο και μορφή, σε κάθε μέτωπο και συνολικά, αποτελεί προϋπόθεση για όποια ευρύτερη κοινή δράση.

1. Η πρότασή μας δεν είναι ευκαιριακή. Εντάσσεται στην λογική του πόλου-μετώπου της αντικαπιταλιστικής-αντιιμπεριαλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς, και την προωθεί. Αφορά πρώτα από όλα τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες επιδιώκει, όμως, να εκφραστεί στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, κατ’ αρχήν ευρωεκλογές, αλλά και νομαρχιακές – δημοτικές εκλογές με βάση τον Καποδίστρια 2, βουλευτικές εκλογές κλπ) όπου το ΜΕΡΑ επιδιώκει την πλατύτερη δυνατή ενότητα των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς πάνω στην βάση που ήδη περιγράφτηκε.

Χωρίς μια τέτοια φυσιογνωμία και γραμμή στο πολιτικό περιεχόμενο, καμιά πολτική ενότητα δεν μπορεί να έχει προοπτική και επιτυχία, ούτε να δημιουργηθούν όροι για μια ευρύτερη εκλογική κάθοδος.

Το ΜΕΡΑ θα πάρει πρωτοβουλίες καταθέτοντας πρώτα από όλα στους εργαζόμενους, τους αγωνιστές, και στις πολιτικές οργανώσεις της ρα την πολιτική του πρόταση, όπως αυτή διατυπώνεται παραπάνω.

Με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας, στους χιλιάδες αγωνιστές που το προηγούμενο διάστημα, έδωσαν τις δυνάμεις τους για την ανάπτυξη της πάλης ενάντια στην βάρβαρη πολιτική του συστήματος, θα συμβάλλουμε ώστε να γίνει η επόμενη χρονιά σταθμός, στην ανάπτυξη και συγκρότηση της άλλης αριστεράς.



ΜΕΤΩΠΟ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ – ΜΕ.Ρ.Α.,

Σεπτέμβρης 2008