Απάντηση στον «βούρκο» της αστικής πολιτικής

ΝΕΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ

Εργατικό κίνημα ανατροπής και άλλη Αριστερά. Απάντηση στον «βούρκο» της αστικής πολιτικής και στην αντεργατική επίθεση

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ

1. Η αμφισβήτηση του κυρίαρχου πολιτικού σκηνικού, η οργή για την αντεργατική κυβερνητική πολιτική και η αγανάκτηση για τη σαπίλα της πρώτης, δεύτερης, τρίτης και τέταρτης εξουσίας (κυβέρνηση, βουλή, δικαιοσύνη και ΜΜΕ) φουντώνουν μέσα στους εργαζόμενους. Διαμορφώνεται μια κρίση εκπροσώπησης και ενσωμάτωσης, με βάθος και δυναμική. Έχουμε μπει σε περίοδο ανακατατάξεων, όξυνσης της ταξικής πάλης και των αντιφάσεων του πολιτικού συστήματος. Οι δύο «μονομάχοι» (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) δείχνουν εξουθενωμένοι. Οι εκλογές δεν έδωσαν την «ισχυρή εντολή για τις μεταρρυθμίσεις» όπως επεδίωκε η άρχουσα τάξη και ο Κ. Καραμανλής. Η κυβέρνηση της ΝΔ είναι πιο αδύναμη, σε σχέση με την πρώτη τετραετία, όχι κυρίως λόγω της κοινοβουλευτικής καχεξίας, αλλά γιατί δεν πείθει η πολιτική της. Η αιτία δεν βρίσκεται στα «όργια» του υπουργείου Πολιτισμού. Το πολιτικό εποικοδόμημα και οι δύο πυλώνες του δικομματισμού κλονίζονται από βαθύτερες κοινωνικές διεργασίες, μεγαλώνει η απόστασή τους από τα πληττόμενα εργατικά και λαϊκά στρώματα και, ιδιαίτερα, από τη νεολαία. Διαμορφώνεται μια ρωγμή στη δυνατότητα ενσωμάτωσης του αστικού δικομματισμού και στην κυριαρχία των συντηρητικών στερεοτύπων. Ο αστικός συνασπισμός εξουσίας αρχίζει να πληρώνει το τίμημα του κοινωνικού πολέμου που έχει εξαπολύσει απέναντι στο λαό. Όλα αυτά, αποτελούν συνέχεια του βασικού στοιχείου της φάσης, δηλαδή της ανερχόμενης τάσης των κοινωνικών αγώνων, όπως εκφράστηκε και στον απεργιακό σεισμό της 12ης Δεκέμβρη, της αυξανόμενης πολιτικής (κυρίως προς τα αριστερά) διαφοροποίησης. Μέσα στο βάλτο της κυρίαρχης πολιτικής, ανθίζουν τα πιο όμορφα λουλούδια της ανατροπής. Η ρωγμή μπορεί να γίνει ρήγμα. Νέες δυνατότητες διαμορφώνονται για την ανάπτυξη νικηφόρων αγώνων, για την αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, της ανατρεπτικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και των δυνάμεων της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης.

2. Λίγους μήνες μετά τις εκλογές και μια πλημμυρίδα σκανδάλων, βρώμικων σχέσεων συναλλαγής, διαφθοράς και εκβιασμών κατακλύζουν το πολιτικό τοπίο. Με απίστευτο κυνισμό διακινούνται εκατομμύρια ευρώ ανάμεσα σε επιχειρηματίες, ΜΜΕ, κράτος και πολιτικό προσωπικό, ενώ την ίδια στιγμή προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους ότι πρέπει να ζήσουν με μισθούς και συντάξεις των 600 ευρώ. Η κυβέρνηση της ΝΔ έχει βαρύτατες ευθύνες. Αποκαλύπτεται ότι η «σεμνότητα και ταπεινότητα» ήταν το φύλλο συκής για να κρυφτούν οι πιο άθλιες συναλλαγές και κυρίως η αντεργατική επίθεση. Τέσσερα χρόνια μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από τη ΝΔ, οι εργαζόμενοι μετρούν μια σοβαρότατη επιδείνωση της θέσης τους. Συνένοχο είναι το ΠΑΣΟΚ (αυτό το καταλαβαίνουν ήδη οι εργαζόμενοι) και όλος ο αστικός συνασπισμός εξουσίας, που στηρίχθηκε στη νεοφιλελεύθερη συναίνεση του ΄89 και στη δεκαετία του πράσινου αστικού «εκσυγχρονισμού», με τις σημαίες της ΟΝΕ και της ασύδοτης κερδοφορίας του ελληνικού κεφαλαίου. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες -και ειδικά με την κυριαρχία των ιδιωτικών ΜΜΕ- αναπτύχθηκαν οι άμεσες σχέσεις συναλλαγής μεταξύ του πολιτικού προσωπικού και της πραγματικής «πρώτης εξουσίας», του κεφαλαίου. Διαμορφώνεται ένα επιχειρηματικό υπερκράτος, βασισμένο στην ένταση της εκμετάλλευσης, τον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό (με πανταχού παρούσες τις χαφιεδοκάμερες), τη γενικευμένη αγοραπωλησία (με συνακόλουθο τη μίζα), την ιμπεριαλιστική τρομοκρατία και την πολιτιστική αποβλάκωση. Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ δεν έχουν να προτείνουν στο λαό ένα θετικό όραμα και η πολιτική τους καταλήγει όλο και περισσότερο σε μια διαχείριση της αντεργατικής επίθεσης, βουλιάζει όλο και περισσότερο στη διαφθορά. Δεν υπάρχει ελπίδα από τους κόλπους τους. Χαρακτηριστικό είναι το γρήγορο ξεφούσκωμα τόσο της «αριστερής στροφής» του Γ. Παπανδρέου, όσο και της δυναμικής αντιπολίτευσης του Β. Βενιζέλου.

3. Η κατάσταση αυτή δεν αποτελεί ελληνική «ιδιομορφία». Σε συνθήκες διεθνούς ύφεσης και των κρισιακών φαινομένων του παγκόσμιου καπιταλισμού που πληθαίνουν απειλητικά, όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, ο ανελέητος ανταγωνισμός των πολυεθνικών δημιουργεί μια διεθνή «επιδημία» της σαπίλας (όπως φαίνεται από τις μίζες της Ζίμενς, τα παραδείγματα του Σρέντερ, της Ένρον, του Μπλερ κλπ), οξύνει και τις εσωτερικές αντιθέσεις.

4. Οι βαθύτερες αιτίες βρίσκονται στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας, όπου η ληστεία του πλούτου που παράγουν οι εργαζόμενοι και η εκμετάλλευση της φύσης αποκτά τεράστιες διαστάσεις και η λογική του «όλα πουλιούνται – όλα αγοράζονται» φτάνει σε ακραία όρια. Το «κράτος – στρατηγείο» της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης καταργεί τις εργατικές και κοινωνικές κατακτήσεις και λειτουργεί σαν μοχλός ανάπτυξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Διαπλέκεται άμεσα με συγκεκριμένα μονοπώλια μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, των Συμπράξεων Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα, των ΚΠΣ, αλλά και των αμαρτωλών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων.

5. Η κυβέρνηση Καραμανλή για να ανακτήσει την εμπιστοσύνη της αστικής τάξης γίνεται πιο επικίνδυνη. Επιδιώκει να περάσει το ασφαλιστικό και τα υπόλοιπα αντιλαϊκά μέτρα (ιδιωτικοποιήσεις στα λιμάνια και αλλού, λιτότητα κλπ), ψήφισε έναν ακόμα πιο καλπονοθευτικό εκλογικό νόμο, προχωρά στην αντιδραστική θωράκιση του κράτους και της αστικής πολιτικής. Το αστικά μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να κάνει ουσιαστική αντιπολίτευση, ενώ ο Γ. Παπανδρέου πασχίζει να ελέγξει ένα κόμμα που βυθίζεται σε μια όλο και βαθύτερη κρίση πολιτικής, στρατηγικής και φυσιογνωμίας. Στο πλαίσιο του καπιταλισμού της εποχής μας δεν είναι δυνατό να επαναληφθεί το «σοσιαλδημοκρατικό συμβόλαιο». Γι΄ αυτό τα σοσιαλιστικά κόμματα στην Ευρώπη και οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις (με συμμετοχή και δυνάμεων της ευρω-αριστεράς) εφαρμόζουν την ίδια αντιδραστική πολιτική, όπως δείχνουν η συγκυβέρνηση στη Γερμανία και η κατάρρευση της κυβέρνησης Πρόντι.

6. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, το κεφάλαιο και τα διάφορα κέντρα εξουσίας αναζητούν και προωθούν πολιτικές αναπροσαρμογές για τη σταθεροποίηση και την ανανέωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Για να ενσωματωθεί η αναπτυσσόμενη αγωνιστική τάση και αριστερή διαμαρτυρία των εργαζομένων. Όλο και περισσότερο το σκηνικό μοιάζει με το ΄89, μόνο που σήμερα το σύστημα δεν έχει μια πολιτική γραμμή ενσωμάτωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας. Αν και επιχειρείται συστηματικά η αναβάθμιση του ΛΑΟΣ, κρίσιμο ρόλο για τη σταθεροποίηση του συστήματος θα κληθεί να παίξει η ρεφορμιστική Αριστερά. Κάθε φορά που η κινητικότητα των μαζών αυξάνεται, έρχεται η «ώρα της Αριστεράς» για να συμβάλλει στην ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος. Από εδώ προκύπτουν και οι πολύμορφες πιέσεις για τη διεκδίκηση κάποιου «αυξημένου, υπεύθυνου» και δήθεν «πολιτικού ρόλου της Αριστεράς», για «εναλλακτική κυβερνητική πρόταση», για «Αριστερά της εξουσίας και όχι μόνο της διαμαρτυρίας» κ.ο.κ.

7. Το βασικό ερώτημα είναι αν το συγκεκριμένο πολιτικό σκηνικό θα αναπλαστεί ή θα ανατραπεί. Η Αριστερά θα παίξει σταθεροποιητικό ή ανατρεπτικό ρόλο σε αυτή την περίοδο; Άρα για ποια Αριστερά μιλάμε; Αριστερά της διαχείρισης, της κυβερνητικής συμμετοχής, της εναλλακτικής λύσης εντός του συστήματος, ενός νέου πιο δεξιόστροφου ΄89 ή Αριστερά της ανατροπής, των νικηφόρων αγώνων, της μαχητικής εργατικής αντιπολίτευσης, της πλήρους ανεξαρτησίας και αντιπαλότητας σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και της επαναστατικής διεξόδου; Αριστερά των εκλογικών ποσοστών και της κοινοβουλευτικής διαμαρτυρίας ή της ταξικής πάλης και του μαζικού εξωκοινοβουλευτικού αγώνα για απόκρουση και ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης; Αριστερά που θα παλεύει για την «κάθαρση» των σάπιων θεσμών του καπιταλιστικού συστήματος ή που θα οξύνει την κρίση του πολιτικού σκηνικού, θα φέρνει επιτυχίες και βελτιώσεις στη ζωή των εργαζομένων με το Αντικαπιταλιστικό Εργατικό Μέτωπο, από τη σκοπιά της αντικαπιταλιστικής επανάστασης, της εργατικής δημοκρατίας και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης;

8. Απέναντι στις νέες αυτές προκλήσεις και δυνατότητες η ρεφορμιστική Αριστερά αναδεικνύεται ανεπαρκής. Ο ΣΥΡΙΖΑ παρεμβαίνει από τη σκοπιά του πλασαρίσματος στις επερχόμενες πολιτικές διεργασίες. Δεν θέτει θέμα ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής, πολύ περισσότερο του καπιταλισμού, αλλά των κοινοβουλευτικών συσχετισμών. Ο σοσιαλδημοκρατικός ορίζοντας, με τις ουτοπικές λογικές του εκδημοκρατισμού της ΕΕ και των «ανθρώπων πάνω από τα κέρδη», δεν κρύβεται. Έτσι, δεν ξαφνιάζει η ένταξη του ΠΑΣΟΚ στη «δημοκρατική αντιπολίτευση» και η επιμονή για ανοίγματα στο «σοσιαλιστικό χώρο», που επαναφέρουν νέα κεντροαριστερά σενάρια, έστω και με «πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ». Το ΚΚΕ αρνείται μια γραμμή μαχητικής εργατικής αντιπολίτευσης, δεν θέτει σαν πολιτικό στόχο της πάλης του κινήματος την ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ στα βασικά της μέτωπα και συνολικά. Υποβαθμίζει επικίνδυνα το ρόλο της κυβέρνησης Καραμανλή σαν βασικού οργάνου της επίθεσης (στο όνομα των δικομματικών ευθυνών), δεν προωθεί την αναγκαία ταξική ενότητα στη βάση των εργαζομένων. Η «λαϊκή εξουσία – οικονομία» που προβάλλει, δεν εμπνέει καθώς βρίσκεται με το ένα πόδι στον παλιό καπιταλισμό του κράτους πρόνοιας και με το άλλο στον παλιό «σοσιαλισμό» του Μπρέζνιεφ.

9. Το Νέο Αριστερό Ρεύμα και η νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση θεωρούν ότι αναπτύσσονται νέες αναβαθμισμένες δυνατότητες για νικηφόρους αγώνες. Σήμερα, το κρίσιμο είναι η εισβολή του εργατικού κινήματος στο προσκήνιο, για να χαλάσει τα σχέδια των κρατούντων. Στο καυτό έδαφος της ταξικής πάλης και της πολιτικής ρευστότητας, τα άμεσα καθήκοντα της επαναστατικής Αριστεράς είναι:

* να αναπτυχθούν νικηφόροι αγώνες, ένα κοινωνικό- πολιτικό ρεύμα εργατικής - λαϊκής αντιπολίτευσης, αντίστασης και ανατροπής της κυρίαρχης πολιτικής, που θα μπορέσει να αποκρούσει μέτρα, να πετύχει υλικές κατακτήσεις υπέρ των εργαζομένων και να διαμορφώσει συνθήκες για μια συνολική αντεπίθεση του εργατικού κινήματος.
* να βαθύνει το ρήγμα με την αντιδραστική κυβέρνηση της ΝΔ, η οποία πρέπει να πέσει από τα κάτω και από τα αριστερά, αλλά και συνολικά με τον αστικό συνασπισμό εξουσίας (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, ΕΕ, κεφάλαιο, αστικά ΜΜΕ). Να μην κλείσει ή ενσωματωθεί αυτό το ρήγμα στα πλαίσια των «δημοκρατικών δυνάμεων» με το δήθεν αναγεννημένο ΠΑΣΟΚ και των κυβερνητικών – κοινοβουλευτικών λύσεων της ρεφορμιστικής Αριστεράς. Για μια άλλη Αριστερά της ανατροπής, για να ανοίξει ο δρόμος για τον ανεξάρτητο πόλο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς.
* να γίνουν σοβαρά βήματα στην ανάπτυξη ενός πολιτικού κινήματος της εργατικής τάξης, μιας νέας ταξικής ενότητας των εργαζόμενων, για τις σύγχρονες ανάγκες και δικαιώματα, ενάντια στους πυλώνες της κυρίαρχης πολιτικής, για την υπέρβαση των θέσεων και της πρακτικής του υποταγμένου συνδικαλισμού ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, από θέσεις ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος.

10. Το ΝΑΡ καλεί σε αγωνιστική κινητοποίηση όλους τους εργαζόμενους. Αντί για άβουλοι τηλεθεατές της σαπίλας τους, όπως μας θέλουν, διαλέγουμε το δρόμο του αγώνα, για μια νέα ταξική αγωνιστική ενότητα για τα δικαιώματά μας. Όλοι μαζικά στην απεργία της 13ης Φλεβάρη, νίκη στον αγώνα των λιμενεργατών και όλων των αγωνιζόμενων κλάδων. Ενισχύστε τη δυναμική του ανεξάρτητου ταξικού συντονισμού, πέρα από τον συνδικαλισμό της ήττας. Πολιτικοποίηση του αγώνα, αποφασιστική κλιμάκωση μετά τις 13 Φλεβάρη για να ανατραπεί η επίθεση, ο κυβερνητικός αυταρχισμός, η κρατική καταστολή και προβοκάτσια. Καλεί όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς σε κοινή δράση, στη βάση αρχών, για να αναπτυχθεί το εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα, για νικηφόρους αγώνες, πέρα και ενάντια στον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, υπερβαίνοντας τις αδιέξοδες πρακτικές διαμαρτυρίας τύπου ΠΑΜΕ. Καλεί τις δυνάμεις, τις συλλογικότητες και τους πρωτοπόρους αγωνιστές της εκτός των τειχών Αριστεράς σε μια αναβαθμισμένη πολιτικά κοινή δράση, για να ανοίξει ο δρόμος για την αντικαπιταλιστική Αριστερά που απαιτεί η εποχή μας.

Η πρωτοβουλία του ΜΕΡΑ για ένα κύκλο εκδηλώσεων σε όλη την Ελλάδα το επόμενο διάστημα, για την προώθηση της πολιτικής του αναβάθμισης, της ενίσχυσης της οργάνωσης και της συμμετοχής των πρωτοπόρων αγωνιστών που το στηρίζουν, αποτελεί το έναυσμα να ξανανοίξει με καινούργια ορμή η συζήτηση για τον πόλο της άλλης Αριστεράς, για την επαναστατική Αριστερά των «σεισμών που μέλλονται για νά ‘ρθουν» και του καθημερινού αγώνα για την απελευθέρωση της εργασίας.